Αυτό
ήταν! Το 2012 τελειώνει! Η καταστροφή δεν έγινε (τουλάχιστον κατά τα
φαινόμενα) κι εμείς είμαστε ακόμα εδώ που θα'λεγαν και τα Ξύλινα Σπαθιά.
Δε θέλω να κάνω απολογισμό, δεν μ'αρέσει αυτό. Προτιμώ να σκέφτομαι τη
χρονιά που έρχεται παρά αυτή που φεύγει. Όχι πως και αυτή ήταν άσχημη ή
κάτι. Ήταν παράξενη και δύσκολη μα -όπως άλλωστε όλα τα δύσκολα- είχε
την ομορφιά της. Δε θα μετρήσω ανθρώπους που κέρδισα ή έχασα. Καλώς ή
κακώς οι σχέσεις είναι απλώς σχέσεις και όχι μαθηματικά (στα οποία είμαι
κάκιστη-η άχρηστη πληροφορία της ημέρας). Δε θα κρίνω τις επιλογές μου
ούτε και θα καθίσω τώρα να αναλογιστώ ευκαιρίες που τυχόν μου ξέφυγαν.
Ξέρω μόνο πως δεν μετάνιωσα για τίποτα και αυτό είναι κάτι για το οποίο
μπορώ και νιώθω υπερήφανη. Το πιστεύω , πως αυτό που είμαστε , το
δείχνουν σε μεγάλο βαθμό οι επιλογές μας και όχι τόσο τα στοιχεία του
χαρακτήρα μας. Αυτό μπορεί να λέει πολλά.
Πάντως
το 2012 ήταν μια γεμάτη χρονιά και αυτό είναι κάτι που το αποζητώ
πάντα. Είχε γέλιο (όπως πάντα) , κλάμα, τρέλα, χωρισμούς, έρωτες,
καψούρες- μια χαρά με βρίσκω. Κι αν έμαθα κάτι φέτος είναι πως
στ'αλήθεια είναι μαγκιά να ζεις για κάποιον, να πιστεύεις σε κάτι και
να'σαι έτοιμος να το υπερασπιστείς μέχρι τέλους. Κι είναι σπουδαίο να
λες και να εννοείς , για μένα , ότι για κάποιον/κάτι/κάποιο λόγο μπορείς
να τα παρατήσεις όλα, είσαι σε θέση να συμβιβαστείς με μια αβέβαιη
κατάσταση ή πως θα'σαι ο τελευταίος που θα εγκαταλείψει. Παρόλο που'μαι
πολύ εγωίστρια, φέτος κατάλαβα πως αυτό που'χει σημασία είναι να ζεις
για τους άλλους και όχι για την πάρτη σου, να δίνεις δίχως να περιμένεις
ανταλλάγματα, να χαίρεσαι με πράγματα καθημερινά που θεωρούν πολλοί
δεδομένα, να βλέπεις την ομορφιά εκεί όπου άλλοι βλέπουν μόνο ασχήμια ,
να ξέρεις να συγχωρείς, να έχεις ένα όνειρο που γουστάρεις να το
κυνηγήσεις και να γελάς διότι , παιδιά μου , το γέλιο είναι στ'αλήθεια
μεταδοτικό.
Φέτος
τα Χριστούγεννα δε διέκρινα γιορτινή διάθεση. Δεν είδα γέλια, χρώματα,
προσμονή, ούτε καν κατάνυξη. Χωρίς να'μαι θρήσκα θα'δινα όρκο πως οι
περισσότεροι ξέχασαν τι ακριβώς γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Όλοι
τρέχουν για ψώνια και μετράνε λεφτά αλλά , γαμώ τη τρέλα μου , σίγουρα
δεν είναι αυτά τα πιο σημαντικά πράγματα. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις
δυστυχία και μιζέρια. Κι είναι λογικό. Αλλά δε ξέρω, μπορεί να φταίει
που'μαι και νέα, πιστεύω πως την ελπίδα μας δεν πρέπει να τη χάσουμε.
Γιατί τότε θα'χουμε χάσει το παιχνίδι. Είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε σε
πείσμα των καιρών, πρέπει να είμαστε. Αν όχι για τους εαυτούς μας τότε ο
ένας για τον άλλο. Για τα χρόνια που έρχονται και για κείνα που φύγανε.
Για τους γονείς μας και τα παιδιά μας. Για τους φίλους μας. Νόημα να
παλέψουμε υπάρχει. Αρκεί ο καθένας από εμάς να το βρει. Δεν παίρνει άλλο
για θεωρίες πια, μόνο πράξεις παρόλο που δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο.
Εγώ θα'θελα να ευχηθώ σε όλους σας να'χετε μια πολύ όμορφη χρονιά και να βρείτε μες το 2013 ό,τι
σας στέρησε το 2012. Να'χετε την υγεία σας εσείς και όσοι αγαπάτε, να
μη βιώσετε μεγάλο πόνο, να αγαπάτε και να αγαπιέστε. Και να γελάτε, το
θεωρώ πολύ σημαντικό.
Πέρασε
γρήγορα αυτή η χρονιά και ομολογώ πως τα λόγια πολλών από εσάς μου
κράτησαν ωραία συντροφιά, με έκαναν να σκεφτώ , να χαμογελάσω , να
συμπονέσω , να μάθω. Ελπίζω κι εγώ να ήμουν για κάποιους από σας μια
ευχάριστη παρέα.
Καίμε λοιπόν το 2012 , αλλά δε το ξορκίζουμε.
Φιλιά πολλά!
Όλα θα πάνε καλύτερα, είμαι σίγουρη!
*Τελευταίο τραγούδι για το 2012. Η στιγμή είναι άκρως συγκινητική.
Κι ένας στίχος που αγαπώ από ένα τραγούδι του Σαββόπουλου :
Το χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε
για άλλα δέκα χρόνια άϊντε καθαρίσαμε...
Το πιστεύω!
Είναι Πασχαλίδης που λατρεύω αλλά μ'αρέσει και το νόημα του τραγουδιού που ταιριάζει και ολίγον τι με την ανάρτηση.