Εν μέσω μίας ταραγμένης και περίεργης εποχής έρχομαι εγώ σήμερα να αναρωτηθώ , όπως άλλωστε φανερώνει και ο τίτλος , τι πάει τέλος πάντων να πει γυναίκα. Κι είναι ένα κείμενο που πρωτίστως θα το αφιέρωνα στις σημερινές ‘’σκληρές’’ φεμινίστριες. Πόσος λόγος δεν έχει γίνει (και ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες) για το πολυσύνθετο ρόλο της γυναίκας; Επαγγελματίας (ίσως και καριερίστα) , μητέρα , σύζυγος / σύντροφος μα και γυναίκα. Με ό,τι και αν σημαίνει αυτός ο τελευταίος, πολύ γενικός όρος.
Και γύρω απ’αυτό το γενικό όρο έχει χτιστεί μία ολόκληρη βιομηχανία. Μία βιομηχανία ομορφιάς, μόδας και ματαιοδοξίας. Διότι μπορεί οι άντρες χρόνια και χρόνια να κατηγορούν τις γυναίκες για ματαιοδοξία κι επιπολαιότητα, όμως στην πραγματικότητα είναι και αυτοί θύματα της νέας τάξης πραγμάτων. Οι γυναίκες, βέβαια , από την αρχαιότητα ακόμη έδειχναν ένα κάποιο ενδιαφέρον για την εμφάνισή τους. Είναι ας πούμε και στη φύση τους. Η γυναίκα εθεωρείτο ωραία και πολύτιμη (λόγω του ότι φέρνει παιδιά στον κόσμο) κι έτσι έμενε προστατευμένη στο σπίτι όσο ο άντρας κυνηγούσε, πολεμούσε, δούλευε.
Άλλο όμως το τότε και άλλο το τώρα. Τα χρόνια πέρασαν, ο κόσμος άλλαξε κι εξελίχθηκε, η γυναίκα βγήκε από το σπίτι, εργάστηκε, το πάλεψε να γίνει ίση με τον άντρα. Όσο όμως και αν το πάλεψε, στην κοινή συνείδηση και στο κοινό νου ο άντρας είναι πάντοτε λίγο ανώτερος πνευματικά. Κι εγώ το πιστεύω πως αυτή η άποψη διαμορφώθηκε κυρίως από την προαναφερθείσα βιομηχανία.
Δείτε τηλεόραση, διαβάστε περιοδικά και πείτε μου ποια είναι η γυναίκα του σήμερα. Είναι μία ψηλή, αδύνατη κοπέλα, κατά προτίμηση ξανθιά, πολύ όμορφη, πολύ βαμμένη, με ρούχα που λίγα αφήνουν στη φαντασία η οποία είναι τόσο ηλίθια, ώστε να χαίρεται και να χοροπηδά σαν κατσίκι επειδή αγόρασε ένα κόκκινο κραγιόν, μία δερμάτινη τσάντα ή ένα πανάκριβο ζευγάρι γόβες. Η γυναίκα παρουσιάζεται ως ένα ον με μάλλον χαμηλό iq κι έντονη επιφανειακή τάση της οποίας το μεγαλύτερο ταλέντο είναι να ανοίγει τα πόδια της για να δέχεται πολλούς και διάφορους φαλλούς.
Με τούτα και με κείνα γεμίσαμε από κομπλεξαρισμένους ανθρώπους. Διότι για παράδειγμα η παχουλή κοπέλα δεν νιώθει την ίδια αυτοπεποίθηση με κείνη την κοπέλα που είναι σαν φωτοτυπία της Barbie σε Α3 κόλλα. Και από την άλλη η Χ κοπέλα που δε διαθέτει τη τάδε φιρμάτη τσάντα με τα κακόγουστα λογότυπα τυπωμένα παντού επάνω της δε τυγχάνει της ίδιας αποδοχής από μία τυχαία παρέα σε σχέση με τη Ψ κοπέλα που τη διαθέτει. Και κάπως έτσι οι γυναίκες της εποχής μου χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες (με υποκατηγορίες από κει και πέρα).
Από την μία είναι αυτές που μιμούνται τα προβαλλόμενα πρότυπα. Ακολουθούν την μόδα ακόμα και αν είναι για γέλια (με βάση πάντα την κοινή λογική), τρέχουν και αγοράζουν τα νέα καλλυντικά ή ρούχα ακόμη και σε εποχές κρίσης (shopping therapy – άλλη μεγάλη απάτη) , συχνάζουν σε μοδάτα club ντυμένες και βαμμένες –να το πω;- σα λατέρνες , περισσότερο για να δειχθούν παρά για να περάσουν καλά με αρσενικά παρομοίου βεληνεκούς να λιγώνονται μπροστά τους και είναι τόσο καλλιεργημένες , όσο κι ένα νεογέννητο. Από την άλλη είναι οι ‘’αντρογυναίκες’’. Και δε σου μιλώ για κορίτσια με τσαμπουκά, αλλά για μια φάρα που πραγματικά τη θεωρώ άσχημη : για τις ευνουχίστριες. Αναγνωρίζονται εύκολα επειδή βρίζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν το αντρικό φύλο, έχουν ατάκες κλισέ σε στυλ ‘’οι άντρες είναι πεταμένα λεφτά’’ , είναι βέβαια γυναίκες περιποιημένες κι όμορφες, όμως δείχνουν στους άντρες τόση τρυφερότητα , όση η Παπαρήγα στο Τσίπρα.
Τώρα εγώ κάθομαι και πραγματεύομαι ένα θέμα που μου φαίνεται μάλλον passe. Ούτως ή άλλως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα συνεχιστούν τα ίδια με τις μόδες (αν και θεωρώ πως παρόμοια κατάληξη θα έχει και το αντρικό φύλο), η γυναίκα θα παραμείνει στην κοινή συνείδηση κατώτερη ενώ θα θεωρεί πως είναι ‘’ίση’’ με τον άντρα και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις θα θεωρεί πως είναι και ανώτερη ‘’εξαφανίζοντας’’ το αντρικό φύλο, οι σχέσεις θα συνεχίσουν να είναι επιφανειακές και δύσκολες, γενικότερα άστα λα βίστα μωρό μου. Μου έρχονται κατά νου οι στίχοι του Άσιμου. ‘’Γιατί σώνει και καλά τη φαλλοκρατία να την αντιστρέψουμε σε αιδιοκρατία; Δε χρειάζεται τόσο πια το μένος, καταργήστε τα τους ρόλους και το γένος…’’. Δε συμφωνώ απόλυτα, αλλά κάπως έτσι θα τα έλεγα κι εγώ.
Εγώ, αν συμβούλευα, θα έλεγα να διαβάζουμε που και που κανένα βιβλίο (εκτός από τον καζαμία και το –λέμε τώρα- ‘’Αγάπημουσεπρόδωσααλλάγύρναπίσωδιότιπολύσεαγάπησα’’ της Μουρμουρίδας Μουρμουρίδου. Kαλή η τσόντα,αλλά…) διότι προσωπικά βαρέθηκα να βλέπω ωραίες γκόμενες και αποτριχωμένους γκόμενους με μυαλό πιθήκου. Μακάρι να θεωρηθεί και αυτό ντεμοντέ κάποτε μπας και αλλάξει ο κόσμος. Εγώ πάντως το θεωρώ.
Αυτά.