Πεσμένος στα γόνατα,με τα χέρια ανοιχτά προς τον ουρανό,να νιώθει κάθε σταγόνα της βροχής να πέφτει στο πρόσωπό του.Ήρεμος και γαλήνιος,να θεωρεί την ψυχρολουσία αυτή δώρο θεού για κάποιο λόγο,μέσο που θα οδηγήσει στην πολυπόθητη κάθαρση του.Να γελά σαν μικρό παιδί,σκεπτόμενος όλα όσα έχει ζήσει και δει,πολλά/λίγα δεν έχει σημασία.Και να αναπολεί τις μέρες που ήταν μόλις 5 και γυρνούσε σπίτι ξυπόλυτος από το απέναντι πάρκο όποτε έβρεχε,απλά και μόνο επειδή "είναι ωλαία να πελπατάς στη βλοχή,τελικά" ...με ένα χαμόγελο που μαρτυρούσε την ευτυχία του-η οποία τόσο εύκολα έκανε την εμφάνισή της με πράγματα τόσο απλά όσο αυτό.Ντυμένος στα λευκά πριν,στα πρασινο-καφέ μετά από τόση βροχή και γρασίδι,με ένα χαμόγελο που του αφαιρούσε τουλάχιστον 5 χρόνια από το πρόσωπο.Και μάτια τόσο λαμπερά,σα μόλις να είδαν το πιο όμορφο θέαμα.Να προσπαθεί να ταυτίσει κάθε σταγόνα που κυλούσε πάνω του κι έπεφτε κάτω,με ένα του άσχημο συναίσθημα από το παρελθόν,που βρήκε επιτέλους τη δύναμη να ξεφορτωθεί.Και σιγά σιγά,να βλέπει τις θαυματουργές επιδράσεις,νιώθοντας ολοένα πιο ανάλαφρος.
Μπορεί να μην είσαι πια παιδί,μπορεί να μη νιώθεις πια παιδί,μπορεί να μη φαίνεται δυνατό ή αποδεκτό να φανερώσεις την παιδική σου φύση.Αλλά είναι ακόμα μέσα σου κάπου,κι ας δυσκολεύεσαι να τη βρεις,κι ας δυσκολεύεσαι να την εκδηλώσεις,κι ας σου άφησε σημάδια που ποτέ δε θα φύγουν.Ήσουν απλά ένα παιδί.Τότε,με μια βροχή καθάριζαν όλα,τώρα σου μοιάζει λίγο πιο περίπλοκο,λίγο πιο δύσκολο,λίγο πιο ακατόρθωτο αυτό να γίνει,αλλά αυτό δε σημαίνει πως έχεις και δίκιο.Ποια ήταν η τελευταία φορά που έζησες όπως τότε;Κάνε μια παιδική σου συνήθεια κομμάτι απ την ημέρα σου,το χρωστάς στο πιτσιρίκι που ζει ακόμα κάπου στο βάθος της ψυχής σου και το έχεις φυλακισμένο!