Τί μου κάνετε; Καλά; Χαίρομαι! Με βάση ένα όνειρο που είδα προχθές, λέω να καθήσω να γράψω 11 πράγματα για μένα,τα οποία ίσως δε γνωρίζετε...
1)Μιλάω
πολύ. Νομίζω πως όποιος με γνωρίζει καλά, όταν με φέρνει στο νου του ,
είναι από τα πρώτα πράγματα που σκέφτεται για εμένα. Μιλάω πολύ,
γρήγορα, ''πηδάω'' από το ένα θέμα στο άλλο, κάνω συνειρμούς, πολλές
περιγραφές, βάζω σάλτσες στις αφηγήσεις μου, κάνω έντονες χειρονομίες
και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Όλως περιέργως κανείς δεν με έχει δείρει
ακόμα, ορισμένοι το βρίσκουν γοητευτικό, χαριτωμένο ή κάτι (δε ξέρω
γιατί) και δείχνουν να με ακούνε με ευχαρίστηση.
2)Έχω
χιούμορ. Θα πεις, καλά μόνη σου τα λες; Όχι, κατά γενική ομολογία έχω
χιούμορ. Αυτοσαρκάζομαι, δεν ειρωνεύομαι με τρόπο άσχημο, αλλά κάνω
πλάκα με όλους και με όλα. Ορισμένες φορές μπορεί και να το παρακάνω,
αλλά επειδή χαμογελάω, δεν παρεξηγούμαι. Με το χιούμορ έχω σπάσει
άπειρες φορές τον πάγο με κάποιον που δε γνωρίζω καλά, είναι
ομολογουμένως κάτι χρήσιμο.
3)Βρίσκω
σχεδόν σε όλα τη δυσάρεστη πλευρά. Για τους γνήσιους αισιόδοξους
φίλους μου αυτό καταντά εκνευριστικό. Αλλά έχω τη τάση -και ξέρω πως το
κάνω κυρίως για μένα- να βρίσκω σε όλα κάτι το δυσάρεστο. Αυτό το κάνω
κυρίως για να με παρηγορώ, να βρίσκω τη δύναμη να συνεχίζω, να μην
μιζεριάζω, να μην τα παρατάω. Κάτι σαν το ''Κάθε εμπόδιο για καλό'' που
το'χω πει ουκ ολίγες φορές. Με έχουν αποκαλέσει από απαισιόδοξη ως καταθλιπτική.
4)Αφήνω
τα πάντα στην μέση. Αυτό είναι κακό κι έχει να κάνει με το ότι βαριέμαι
εύκολα. Από μικρή ξεκινούσα διάφορες δραστηριότητες τις οποίες στην
μέση της χρονιάς τις βαριόμουν και τις εγκατέλειπα. Μια τρύπα στο νερό.
Πέρασα από πολλά κι έμαθα ελάχιστα. Αυτό το συνεχίζω και τώρα σε άλλο
βαθμό. Ξεκινώ να γράφω κάτι, μια ιστορία για παράδειγμα και την παρατάω
στην μέση επειδή μου έρχεται μια καλύτερη ιδέα που μου φαίνεται καλύτερη
από την προηγούμενη. Είμαι λίγο ό,τι να'ναι σε αυτό το θέμα.
5)Είμαι
αέρα-πατέρα. Τουτέστιν παίρνω πολύ λίγα πράγματα στα σοβαρά. Πάντοτε σε
ό,τι αφορά εμένα βέβαια. Δεν έχω μετανιώσει για καμία πράξη μου
(σχεδόν) μόνο και μόνο επειδή δεν παίρνω τη ζωή μου ιδιαίτερα στα
σοβαρά. Φέρομαι όπως μου έρθει, είμαι πολύ αυθόρμητη, αρκετά
συναισθηματική και δεν κινούμαι ούτε βάσει λογικής ούτε βάσει ενστίκτου
όπως κάνουν άλλοι άνθρωποι. Κινούμαι όπως μου κατέβει εκείνη την ώρα. Δε
σκέφτομαι από πριν πράγματα που θέλω να κάνω ή να πω και αυτό βέβαια
πολλές φορές έχει αποβεί μοιραίο. Θα'λεγα πως είμαι λίγο φλου σε κάτι
τέτοια θέματα. Ε, μετά μπορεί να μου ρίξω κανένα φάσκελο αλλά ως εκεί,
μη φανταστείτε πως κάθομαι να κάνω σοβαρότερο απολογισμό των πράξεων μου
και των συνέπειών τους.
6)Είμαι
πραγματικά κακή νοικοκυρά. Ίσως και άθλια! Εν αντιθέσει με την έρμη την
μάνα μου που μια κόρη έβγαλε κι έλαχε να γίνω έτσι. Όταν περιμένω κόσμο
θα συμμαζέψω οπωσδήποτε, αλλά όταν είμαι μόνη μου όχι. Μ'αρέσει πολύ η
ακαταστασία, ενώ η απόλυτη τάξη θα'λεγα πως με τρομάζει και με
ξενερώνει. Θεωρώ πως το σπίτι δείχνει σε μεγάλο βαθμό και το χάος του
χαρακτήρα μου. Στην μαγειρική τα καταφέρνω καλύτερα αλλά και πάλι θα
κάτσω να μαγειρέψω με μεράκι μόνο αν είναι να το κάνω για άλλους. Εμένα
δεν με έχω και σε μεγάλη υπόληψη σε κάτι τέτοια θέματα.
7)Όταν
είμαι ερωτευμένη, πέφτω σε κατάθλιψη. Φταίνε σίγουρα και οι έως τώρα
επιλογές μου ή σε άλλες περιπτώσεις και τα παιχνίδια της τύχης, αλλά
όταν ερωτεύομαι γίνομαι πολύ μελό. Με πιάνει μια θλίψη, κλείνομαι λίγο
στον εαυτό μου, δε τρώω, διαβάζω ερωτικά ποιήματα σκεπτόμενη το
αντικείμενο του πόθου, κλαίω με τραγούδια και περνάω συνέχεια φάσεις.
Άλλοτε πάλι με πιάνει το χαζοχαρούμενο μου και δε βγάζει άνθρωπος άκρη
μαζί μου. Πάντως, η εποχή των ερώτων, δεν είναι ποτέ μια καλή εποχή για
μένα. Το ζω ρε παιδί μου!
8)Όταν
ήμουν 13 ετών διάβασα Καρυωτάκη κι ένιωσα λες και μου ανοίχτηκε ένας
αλλόκοτος παράδεισος. Επιχείρησα να διαβάσω ''Άμλετ'' , δεν το πάλεψα
και το γύρισα στο ''Λεωφορείο ο Πόθος''. Λάτρεψα έτσι το θέατρο.
Γενικώς, στα 13 μου ανακάλυψα πολλά σε τέτοιο επίπεδο, τη θεωρώ
σημαδιακή ηλικία. Αργότερα αγάπησα εξ ίσου Καβάφη, Λειβαδίτη, Καββαδία
και άλλους πολλούς. Αλλά οι πρώτες αγάπες, γαμώτο μου, έχουν πάντοτε
κάτι παραπάνω. Σε επίπεδο μουσικής ο πρώτος συνθέτης που ''λάτρεψα''
ήταν ο Χατζιδάκις και παραμένει κορυφή για μένα.
9)Απεχθάνομαι
το σύνδρομο της κουλτούρας που μας έχει βαρέσει τελευταίως. Δε λάτρεψα
κανένα είδος περισσότερο από το ξένο ροκ, γι'αυτό είμαι σίγουρη.
Ακούω κι ''έντεχνα'' (ατυχής όρος) από κει κι έπειτα. Αλλά και low bap
(active member) ή hip-hop (ff.c βέβαια και Ραψωδό λιγότερο). Όμως
σιχαίνομαι την κουλτούρα που'χει βαρέσει τελευταία πολλούς στο θέμα της
έντεχνης μουσικής. Μποφίλιου, Χαρούλης και δε συμμαζεύεται (που τους
ακούω βέβαια διότι έτερον εκάτερον). Από την άλλη εγώ δεν έχω πρόβλημα
βέβαια, εάν τύχει λόγω συνθηκών ή παρέας, να ακούω και λαικά ή σουξέ της
εποχής, χωρίς μετά να νιώθω μίασμα ή κάτι όπως λένε πολλοί γνωστοί μου.
Επίσης στον κινηματογράφο δεν μου'κατσε ποτέ καλά ο Αγγελόπουλος ούτε
οι ταινίες σκηνοθετών σε -όφσκι.
10)Είμαι
ανοργάνωτη. Δυσκολεύομαι στο να θέτω ένα πρόγραμμα ακόμη και για τα πιο
απλά πράγματα. Δηλαδή ακόμα και αν σημειώσω 10 πράγματα σε ένα χαρτί,
ώστε να τα έχω μπροστά μου μπας και τα κάνω, είναι μαθηματικώς
αποδεδειγμένο πως δε θα κάνω ούτε τα μισά. Για την ακρίβεια η πρώτη και η
τελευταία φορά που οργανώθηκα συνειδητά στη ζωή μου, ήταν τη χρονιά που
έδινα πανελλήνιες. Αν και μάλλον δεν έκανα και τίποτα σημαντικό πέρα
από μια τρύπα στο νερό.
11)Είμαι
επιρρεπής σε πάθη κι εξαρτήσεις. Δε έχω ιδέα αν έχει να κάνει με
αδυναμία χαρακτήρα ή κάτι, πάντως ως γεγονός αληθεύει. Μπορώ να εξαρτηθώ
εύκολα από καφεΐνη, αλκοόλ, τσιγάρο αν με αφήσω λάσκα. Το χειρότερο
είναι πως εξαρτιέμαι εύκολα και από άτομα. Το καλό είναι πως μάλλον δεν
είμαι και τόσο σοβαρά, αφού αναγνωρίζω αυτή μου την αδυναμία -ας το
πούμε- και πως επειδή με ξέρω, ξέρω και στο περίπου τι πρέπει να
αποφεύγω. Φαντάζομαι πως εγώ δεν πρέπει καν να περάσω έξω από καζίνο,
θα'ναι για μένα μια καταστροφή.