Είναι από αυτές τις μέρες που όλα μοιάζουν δύσκολα. Έξω βρέχει και κολλάω το πρόσωπό μου στο τζάμι με την ελπίδα να το διαπεράσουν οι στάλες. Μήπως κι εξαγνιστώ... Είναι από αυτές τις τυχερές μέρες που ο Δίας αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά κάποιας ερωμένης και ξέχασε να ευθυγραμμιστεί με τους άλλους πλανήτες. Νιώθω λες και με εγκλώβισαν σε μία αεροστεγή σακούλα και δε μπορώ να ανασάνω. Τα μαγουλά μου καίνε και εύχομαι να είναι από τον πυρετό. Αλλά είμαι πολύ κρύα για να με ξεγελάσει η επιθυμία... Ένας μικρός δράκος φυλακίστηκε στο κεφάλι μου και χτυπιέται με μανία αριστερά και δεξιά στους κροτάφους μου για να ελευθερωθεί. Τα μάτια μου ζηλεύουν τη βροχή και θέλουν να τη μιμηθούν. Αλλά είμαι στη σκηνή και το εγώ μου δεν έχει θέση. Παριστάνω κάτι, ασφαλώς, πιο δυνατό. Όλα μου φέρνουν στο νου έναν εκβιασμό αμπαλαρισμένο με χρυσό περιτύλιγμα. Μου χαμογελούν και νιώθω να με εκτελούν... Στέκομαι και βλέπω το παρόν μου ανήμπορο να με οδηγήσει στο μέλλον. Καταριέμαι που έκανα λάθος επιλογές και τώρα δεν έχω άλλη επιλογή από το να τον υποστώ. Να κατεβάσω το κεφάλι και να πω κι ευχαριστώ...
Τράβα και ψόφα, Βάσω. Αύριο θα είναι και πάλι νύχτα...