Σε στιγμές που δεν νιώθω καλά ή ακόμη και σε πιο βαριές περιπτώσεις που το βλέπω ξεκάθαρα πως πιάνω πάτο, θα σκεφτώ με την μία έναν μόνο άνθρωπο - τον Αλέξη. Σ'αυτόν θα τηλεφωνήσω πρώτα. Τον ξέρω πολλά χρόνια και δεν ήταν ποτέ του αισιόδοξος. Αντιθέτως πρόκειται για έναν φύσει απαισιόδοξο άνθρωπο. Και αυτό είναι , για μένα , το πιο ωραίο στην όλη υπόθεση. Παρ'όλη την απαισιοδοξία του ο συγκεκριμένος άνθρωπος τα καταφέρνει πάντοτε και μου φτιάχνει το κέφι. Και ο λόγος είναι απλούστατος. Αν, για παράδειγμα , του πω πως η ζωή είναι σκατά, εκείνος δε θα μου πετάξει ένα αναμενόμενο, ''Ναι, συμφωνώ. Είναι σκατά!'', αλλά θα προσπαθήσει με κάθε μέσο να με πείσει πως η ζωή είναι ωραία. Και τότε είναι που τον ακούω να χρησιμοποιεί τα δικά μου - υπό κανονικές συνθήκες - επιχειρήματα. Αυτό , για μένα , δείχνει μεγάλη δύναμη και ψυχή. Γιατί είναι πολύ ωραίο , όταν ο απέναντί σου δεν είναι καλά, εσύ να παλέψεις για να του φτιάξεις τη διάθεση και όχι για να τον κάνεις να νιώσει ακόμα χειρότερα. Υπάρχουν και τέτοιοι φίλοι, μην νομίζετε. Η δεύτερη περίπτωση δείχνει και μια κάποια μικροπρέπεια, ε; Μια μικρή αναφορά , λοιπόν , στο φίλο Αλέξη που 'χω καιρό να τον δω και μου λείπει πολύ. Είναι που θυμάμαι τα γέλια που κάναμε μαζί, που κυριολεκτικά κρατιόμασταν ο ένας από τον άλλο για να μην πέσουμε κάτω, αλλά και το περιβόητο μότο του - παρμένο από ένα παλιό άσμα του Β. Παπακωνσταντίνου - : ''Ευτυχώς που η πατρίς δικαιώνεται σε ταβέρνες, πλατείες και αλάνες, ευτυχώς που δε χάθηκε ο έρωτας, ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες.'' Η συνηθισμένη του απάντηση στην ερώτηση, ''Αλέξη, πώς τα βλέπεις τα πράγματα;''
Kαι με την αναφορά στον τραγουδιστή συνειρμικά μου'ρχεται στο νου ένας άλλος φίλος μου που τον ακούει πολύ, ο Χάρης. Άλλωστε, προχθές έβρεξε τόσο πολύ εδώ που ήταν αναπόφευκτο να μην τον σκεφτώ. Την αγαπάει τη βροχή. Είναι από τους ελάχιστους φίλους μου που δέχονται να βγαίνουν μαζί μου σε καταρρακτώδη βροχή χωρίς ομπρέλα ή κουκούλα. Άλλοι φοβούνται για το μαλλί και άλλοι μην αρρωστήσουν, μα ο Χάρης ήταν ανέκαθεν πρώτος σε κάτι τέτοια. Μέχρι και που ξεκόψαμε κάπως δεν υπήρχε καταιγίδα που να μην την περάσουμε μαζί τριγυρνώντας από δω και από κει παρά το γεγονός ότι αρρωσταίνουμε κι οι δύο πολύ εύκολα. Σκεφτήκαμε, εξομολογηθήκαμε, τραγουδήσαμε και κυρίως γελάσαμε πολύ υπό τον ήχο αστραπών. Βρίσκαμε πάντοτε κάτι το μαγευτικό στη βροχή και κυρίως στην εκθέσή μας σε αυτή, κάτι που ποτέ δεν καταφέραμε να το εξηγήσουμε αν κι ένα φεγγάρι το προσπαθήσαμε.
Γενικά είμαι πολύ καλά τις τελευταίες ημέρες. Κουράζομαι, βέβαια , αρκετά διότι έχω τα μαθήματα , ξεκίνησα και επαναλήψεις και γενικώς τρέχω πολύ. Αλλά εντάξει, δεν με ενοχλεί αυτό. Αντιμετωπίζω (ξανά) τα πάντα με χιούμορ αν και ο κολλητός μου ο Αλέξης φροντίζει πάντοτε να μου υπενθυμίζει πως το χιούμορ συνήθως λειτουργεί σαν ασπίδα, σαν άμυνα και πως οι άνθρωποι με πολύ χιούμορ είναι συνήθως πολύ μελαγχολικοί. Τουτέστιν μου φτιάχνει τη διάθεση.
Είναι και ο έρωτας που βοηθάει και ας έχει καταντήσει όλο αυτό πολύ κλισέ. Εγώ σας μιλάω βιωματικά τώρα. Ο έρωτας κάνει καλό, τον προτείνω. Έχει ένα γούστο που βλέπω να με συγκινούν για πρώτη φορά αισθηματικές ταινίες κι ερωτικά τραγούδια και που στα ερωτικά ποιήματα με πιάνουν κλάμματα. Είναι όμορφο να παρατηρώ με τις ώρες το φεγγάρι, τα άστρα, ή τη θέα του μπαλκονιού μου. Κι είναι παράξενο -τουλάχιστον για μένα- που για πρώτη φορά βλέπω τον κόσμο τόσο πολύχρωμο. Πιο παλιά υπήρχαν για μένα κυρίως δυο χρώματα, μαύρο κι άσπρο. Μα όλα είναι διαφορετικά πια.
Όπως και να'χει το συμπέρασμα είναι πως η ομορφιά είναι γύρω μας και μέσα μας. Δεν πρέπει να'μαστε αχάριστοι. Μια ''καλημέρα'', ένα ''ευχαριστώ'', μια ευγενική χειρονομία, ένα χαμόγελο, ένα ιδιαίτερο βλέμμα, η σιωπή που μοιράζονται δυο άνθρωποι, τα λόγια που λέγονται κι εκείνα που δε λέγονται, η ελπίδα που μπορεί να κρύβεται σε μια αγκαλιά, όλα αυτά είναι ξεχωριστά κι εγώ νιώθω ξαφνικά πολύ τυχερή που τα ζω και που τα εκτιμώ.
Μία άλλη φίλη μου, η Μαρία θα μου'λεγε σίγουρα πως μετά από όλη αυτή τη χαρά θα'ρθει η απόλυτη καταστροφή. Δε ξέρω αν έχει δίκιο αλλά καλώς ή κακώς ζω μόνο στο ''τώρα''.
Καλό απόγευμα.
Υ.Γ.
Για το τέλος... το αγαπημένο τραγούδι του Χάρη από τον Παπακωνσταντίνου.
Κακά τα ψέμματα. Γαμάτη η φάση τώρα, αλλά εκείνη η παρέα μου λείπει φρικτά.