..Κι όταν σε σηκώσω στα χέρια, θα 'ναι πια αργά..
..θα 'χει σβήσει το όνειρό σου..
Πνίγεσαι. Οι φωνητικές σου χορδές ματώνουν. Με φωνάζεις. Μα δε γυρίζω. Ούρλιαζε όσο θέλεις. Το μαχαίρι που κρατώ δεν είναι για σένα. Σκίσε το ρούχο σου να δω το γυμνό κορμί σου. Τα φτερά σου να λυγίσουν απ' τον άνεμο. Δεν είσαι άγγελος απ' αυτούς που αγαπώ. Μαύρο πετούμενο. Παραφυλάς για κάθε μου παραστράτημα. Καρτερείς κάθε μου σκέψη, να τη ρουφήξεις να την κάνεις δική σου. Κοράκι θανάτου. Απελπισία μου γεννάς. Υπάρχεις μα δε ζεις. Πως να νιώσεις τον πόνο των άλλων όταν δεν μπορείς ν' αντικρίσεις τ' αστέρια στο σκοτάδι? Πως μπορείς να πικραθείς με τον καημό των άλλων όταν ο ίδιος ο καημός σου σε κρατά κλεισμένη στη φυλακή της ειρωνείας? Γελάς για χάρη μου. Ένα χαμόγελο ειρωνικό που σου σκίζει τα χείλη. Ασυγκράτητο. Δεν αντέχεις την παρουσία μου. Δίπλα σου. Μα πάντοτε εκεί θα 'μαι. Να σε τρομάζω, να σου πίνω το αίμα. Δε γεννήθηκα βρυκόλακας, έγινα. Συ μ' έκανες έτσι. Ο φόβος σου μεταφράζεται σ' αγάπη ξέστρατη. Κοίτα με πως μοιάζω. Αλήτισσα δίχως σπίτι. Χάνομαι στις λέξεις ενός ψεύτικου κόσμου. Μ' αρέσει να σε κάνω να πονάς. Κοίτα το χαμόγελό σου. Έχει φτάσει ως στ' αφτιά. Φάλτσο. Δάκρυα χαράς. Η σκιά των ματιών σου ψεύτικη. Φτηνή όπως κι η ψυχή σου. Το μαχαίρι που κρατώ δεν είναι για σένα μα δεν θα δειλιάσω αν γουστάρω να το μπήξω στα στήθια σου. Όχι για να πάρω την καρδιά σου, δεν σ' αγαπώ τόσο. Για να δω την ψυχή σου. Που είναι κρυμμένη τόσο καιρό? Θολή ματιά απ' το μίσος. Για έναν κόσμο που καταρρέει σε κάθε άγγιγμά σου. Μ' αρέσει να σε κάνω να πονάς. Να χαμογελάς από ηδονή. Έρωτας δίχως αισθήματα σ' ένα κρεβάτι βουτηγμένο σ' ένα περαστικό αδικαιολόγητο πάθος. Θες να με δεις να χαμογελώ? Πάρτο λοιπόν. Γελάω για πάρτη σου. Κει που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Κει που το πραγματικό μπερδεύεται με το μπάσταρδο το όνειρό σου. Το μισείς και τούτο. Το τραβάς απ' τα μαλλιά και το ποδοπατάς αλύπητα. Κείνο το σημάδι άραγε στα χείλη σου μήπως είναι απ' το μαχαίρι μου? Δεν θα στο μπήξω βαθιά. Μην με πεις χασάπη. Έχω την λεπτή αίσθηση του δολοφόνου στο βλέμμα. Την τέχνη, να σε πονώ και να σ' αρέσει. Πονάς κοντά μου και το φχαριστιέμαι. Χαμογελάω. Το βλέπεις. Και γι' αυτό οι στάλες οι χοντρές στα μάτια σου ξανά. Ή στα μάτια μου..?
..Μ' αρέσει να σε κάνω να πονάς. Ίσως γιατί πονώ κι εγώ καταβάθος..