Το σακάκι του παππού, μία φωτογραφική περασμένη στο λαιμό, ένα σταθερό χέρι, μερικά ψυχολογικά and guess what… δημιουργήσαμε τέχνη κύριοι!
Δεν είναι τέχνη αυτό έντεχνοι μαλάκες.
Τέχνη είναι να αναγνωρίζεις ότι μέσα από την τέχνη κυνηγάς την προσωπική σου αναρρίχηση. Και δεν μιλάω για πνευματική αναρρίχηση γατάκι.
Τέχνη είναι να παραδέχεσαι τα απωθημένα σου. Να τα εντοπίζεις στην κάθε πρόταση που φτύνει το στόμα σου. ΒΑ-ΣΙ-ΚΟ-ΤΑ-ΤΟ.
Τέχνη είναι να καταλάβεις ότι ασχολείσαι με την τέχνη για να μην έρθει η στιγμή που θα νιώσεις άτεχνος.
Τέχνη είναι να ξέρεις ότι εκμεταλλεύεσαι την τέχνη. Διανοούμενε υποκριτή.
Ακόμη και το intellectual ‘’εγώ’’ σου το αποκαλείς τέχνη. Κατά τα άλλα είσαι και εσύ ένα παιδί που είχε την ανάγκη να πιαστεί από κάπου και έτσι μοιραία… ερωτεύτηκες την τέχνη.
Τέχνη είναι να έχεις τα αρχίδια να παίρνεις αυτό που θες. Να το κλέβεις. Τέχνη είναι να μην μπλοφάρεις κρύβοντας τις σκέψεις σου πίσω από λέξεις αλλά να τις σερβίρεις στην μάπα αυτού για τον οποίο προορίζονται. Τέχνη είναι το πάθος που συχνάζει στους δρόμους και όχι στα μποεμάδικα.
Η τέχνη πρέπει να είναι ακραία και να απαιτεί να είσαι ακραίος.
Η γαμημένη ωμή και ειλικρινής αισχρότητα… είναι τέχνη.
Μίλησε μου και άλλο για τέχνη… με κάνεις και γελάω παρόλο που δεν ξέρω από αυτά.