Δεν αγαπώ το καλοκαίρι. Ουφ, το λέω και ξαλαφρώνω! Με κουράζει και το βαριέμαι. Οι ατέλειωτες ουρές ΙΧ στις εθνικές οδούς, τα αντηλιακά που κατακλύζουν την -κατά τα άλλα, όμορφη- θάλασσα, τα κακόγουστα τουριστικά μαγαζιά,τουρίστες ή και ντόπιοι -αν επισκεφτείς κάποιο μεγάλο νησί, π.χ Κρήτη- που τρεκλίζουν με άδεια μπουκάλια στα χέρια τους, τα ηλίθια καλοκαιρινά σουξέ και άλλα πολλά. Γενικώς, το καλοκαίρι επικρατεί η τσαπατσουλιά, η κακογουστιά και σε μεγάλο βαθμό η γελοιοποίηση. Κρίμα. Εν πάση περιπτώσει, εγώ είμαι παιδί του χειμώνα, το πιστεύω ακράδαντα.
Αγαπώ το χειμώνα! Μ'αρέσει το κρύο,η βροχή, το χιόνι.... Ακόμη και φέτος, που ήταν ομολογουμένως μία δύσκολη χρονιά λόγω σχολών , πανελληνίων κλπ , δεν ήθελα ποτέ να τελειώσει αυτή η εποχή. Αναπολώ,καμιά φορά, τις ώρες του φροντιστηρίου. Δεν πρόκειται για κανενός είδους μαζοχισμό και αυτοί που δεν αγάπησαν ποτέ το σχολείο, τους καθηγητές τους ή κάποιο μάθημα, ή γενικώς όσοι δεν αγάπησαν ποτέ τίποτα, δεν θα με καταλάβουν, θα μείνουν στην μακαριότητα της άγνοιας τους. Όμως, οι περσινές ώρες στα φροντιστήρια, είχαν κάτι το μαγικό και το πολύτιμο. Ήταν ίσως το γεγονός ότι μοιραζόμασταν το ίδιο άγχος και την ίδια αγωνία, ξέροντας πως σε όλους μας θα δοθεί η ίδια ευκαιρία, την ίδια χρονική στιγμή. Είναι ίσως οι πλάκες που κάναμε, τα βλέμματα που ανταλάξαμε,τα όνειρα που μοιραζόμασταν,οι φόβοι που εκδηλώναμε,οι επίμονες προσπάθειες των καθηγητών να μας εμψυχώσουν, η συμπαράσταση που προσφέραμε ο ένας στον άλλον, ή όλα αυτά μαζί.
Δε ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά τα ανούσια,απόψε.
Ίσως, γιατί απόψε νιώθω ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ.
Νιώθω ότι ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου, κλαίω και η ψυχή μου είναι ξαλαφρωμένη πια...
και τα διάφορα αδιέξοδα, απόψε δεν με αγγίζουν... :)
Καληνύχτα, φίλοι μου!