...Δώσε το χέρι σου μόνο όταν με νιώσεις σύμμαχό σου...
...ο λόγος μου αδερφός μου και το χέρι μου αδερφός σου...
Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι που ήμουν μόνη. Όλα τα παιδιά άλλωστε δεν είναι ευτυχισμένα όταν είναι μόνα τους? Περιστοιχισμένα από τρενάκια, στρατιωτάκια, ξύλινα σπαθιά, ζώντας στον κόσμο τους. Ευτυχισμένα και μόνα!
Έτσι είναι και τώρα. Παραμένω σε κείνη την κατάσταση. Ποτέ δεν ξέφυγα από τα δίχτυα της παιδικότητας. Κι ότι και να λένε γι' αυτό, το θεωρώ το μεγαλύτερο λάθος μου. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι! Όταν είσαι παιδί δε νοιάζεσαι. Ούτε για το τι θα φας, ούτε για το ποιος θα σε ταίσει, ούτε για το πότε θα κοιμηθείς, ούτε για το αν σου φθάνουν οι ώρες της ημέρας για να φχαριστηθείς το παιχνίδι σου. Πάντοτε αρκούν κι αν όχι, μια νέα μέρα όμορφη και μεγάλη ξημερώνει. Τώρα όμως πρέπει να νοιαστώ τι θα φάω αύριο, που θα βρω, πως θα ζήσω.
Οι σχέσεις σου με τους φίλους σου γίνονται δύσκολες, γιατί εκείνοι μεγαλώνουν υιοθετώντας ιδέες και αντιλήψεις της εκάστοτε ηλικίας. Όχι ότι θα έπρεπε να υπάρχουν ιδέες και αντιλήψεις για κάθε ηλικία, σα μόδα όμως εξαπλώνονται κι αυτές. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις το ψέμα και την ευεγερτική του λειτουργία στην κοινωνία. Σου μαθαίνουν πότε το ψέμα είναι καλό και πότε όχι. Αν είναι δυνατόν! Ψέμα και καλό. Ανθρώπινη βλακεία, τι άλλο!
Σου διδάσκουν το καθισιό στην καφετέρια, αντί για τον αθλητισμό. Μεγαλώνεις και σοβαρεύεις και δεν πρέπει να καταναλώνεσαι στα γήπεδα και στα παιχνίδια, αλλά στις συζητήσεις γύρω από τα πιο ανούσια ζητήματα που μπορεί ένα ανθρώπινο μυαλό να σκαρώσει, όταν η ανοία της καθημερινότητας έχει αγκαλιάσει σφιχτά κάθε διάθεσή του για ζωή. Και την πνίγει.
Λάθος νόημα. Λάθος νοήματα σε όλα. Παλαιότερα αν πείραζες κάποιο συνάνθρωπό σου θα σου έλεγε η μητέρα σου: "Δε ντρέπεσαι παιδί μου?" Σήμερα μπορεί να σου πει: "Καλά του έκανες του μαλάκα", απλώς και μόνο γιατί βρίσκει διέξοδο το νεύρο μιας στιγμής της.
Δεν είναι καλά οι άνθρωποι. Στ' αλήθεια δεν είναι καλά...
Τι έλεγα?... Α, ναι. Για τη δυσκολία των σχέσεων, αφού θέλω να πιστεύω ότι παραμένω ακόμα παιδί. Οι Γυναίκες. Τι μεγάλο πράγμα. Μα τι δύσκολο πράγμα. Σε θέλουν σοβαρό, αλλά και παιδί ταυτοχρόνως. Υπάρχει σοβαρό παιδί? Μη βιαστείς να απαντήσεις. Ούτε εξαιρέσεις υπάρχουν σ' αυτό το σημείο. Δεν υπάρχει σοβαρό παιδί. Το πιο ελεύθερο πλάσμα του κόσμου είναι ένα παιδί. Κι αν αναρωτιέσαι πως είναι δυνατό ένα παιδί που δεν είναι σοβαρό να μη σκοτώνει, να μην κλέβει, να μην κάνει ζαβολιές γενικά. Γιατί αγάπη μου το παιδί είναι "Άνθρωπος". Δεν έχει την αίσθηση του κακού μέσα του. Κι αν την έχει, η ηθική του ξέρει καλά να της αμύνεται.
Προσωπικά, θα πρότεινα να μην αναγράφεται πλέον στα λεξικά η λέξη της. Ηθική, ντροπή, αλήθεια. Δεν υπάρχει λόγος. Αφού ακόμη και να διαβάσουμε την ετοιμολογία αυτών των λέξεων, δεν καταλαβαίνουμε το νόημά τους. Ή καλύτερα, δε θέλουμε να καταλάβουμε.
Το διάβασα πρόσφατα. Κι ήταν ότι πιο σοφό μπορούσα να περιμένω από αυτό το πρόσωπο. Αν και ξέρω ότι θα πει και σημαντικότερα πράγματα. Μερικοί άνθρωποι δεν παύουν ποτέ να είναι άνθρωποι. Ακόμη και όταν τους έχεις κάνει το μεγαλύτερο κακό. Το είπε:
...η περιουσία κάθε γυναίκας βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια της...
Ο κόσμος φορά πολλά στολίδια. Άραγε μπορεί να κρύψει καλά τα μυστικά του?
Φορά αρώματα να καλύψει τη δυσωδία της φυλής του.
Χαμόγελα τεχνητά, επιφανειακά, ενώ τα φτυάρια από πίσω να σκάβουν ένα λάκο ως την κόλαση βαθύ.
Ώρες ώρες χάνομαι στο κόσμο τους και δυσκολεύομαι πολύ να γυρίσω πίσω στο δικό μου ζωντανή.
Μπορεί ο καθένας να σχολιάζει ελεύθερα το καθετί. Μπορεί ο καθένας να δέρνει, να βιάζει, να σκοτώνει, να πληγώνει δίχως ίχνος από ντροπή. Θα μου πεις τώρα ότι πάντοτε έτσι δεν ήταν? Όχι, δε μπορώ να το δεχτώ. Είμαι σίγουρη ότι κάποτε η ζωή ήταν πιο αγνή. Η ψυχή πιο θεία. Ο κόσμος όμορφος πολύ.
...Η πόλη κίτρινη από πυρετό...
...κάθε φορά που μόνος νιώθω, νιώθω να ψυχορραγώ...
Μάτια που δεν καταλαβαίνεις πια τι δείχνουν. Φως, σκοτάδι, αγάπη, ψέμα? Εκδίκηση? Λατρεία? Φωτιά? Θάνατος? Παλαιότερα μπορούσες να καταλάβεις. Όχι τώρα πια...
Ευνουχίζουν ότι ομορφότερο έχουμε. Το ερωτικό πάθος. Το μετατρέπουν σε τρόπο ζωής. Δεν αποτελεί πια μαγεία. Δεν είναι κάτι το μυστήριο, κάτι που χρειάζεται προσπάθεια για να αποκτήσεις. Δεν έχει ενδιαφέρον όπως παλιά. Αρρωσταίνουμε...
...Έχουμε βγάλει δόντια σ' ότι μας προσέγγισε...
...έχουμε βγάλει νύχια σ' ότι μας αγγίζει...
Φωνάζεις το "σ' αγαπώ" στον αγαπημένο σου κι εκείνος τρέχει τρομαγμένος.
"Μα τι είπα? Τι έκανα?", αναρωτιέσαι. Γιατί τον τρόμαξα? Δυο λέξεις του είπα μονάχα. 'Οτι ένιωθα. "Σ' αγαπώ!" Μα πως να το πιστέψει!
Υ.Γ. Τώρα που το ξαναδιαβάζω για δεύτερη φορά το κείμενο δε μου λέει και πολλά. Έχει πολλά κενά. Ίσως λέει και μερικές βλακείες. Αλλά δεν έχει νόημα να μπω στη διαδικασία να το διορθώσω. Ποτέ δεν το κάνω. Έτσι χάνεται το συναίσθημα της στιγμής. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά εγώ γι' αυτό ζω μονάχα. Για το συναίσθημα της κάθε στιγμής...