Πόσο μαγικό, φανταστικό, ΓΑΜΑΤΟ είναι να ξυπνάς ένα πρωί και ένα γιγάντιο βάρος να έχει εγκαταλείψει το μυαλό σου; Για την ακρίβεια δεν έφυγε, όμως το άπλετο χάος του κεφαλιού μου, όσον αφορά το συγκεκριμένο πρόσωπο, μαζεύτηκε, νοικοκυρεύτηκε και μπήκε σε ένα μικρό μικρό κουτάκι, το οποίο αποθηκεύτηκε στα πίσω ράφια του υποσυνειδήτου μου. Για μένα αυτό το τέλος ήρθε πριν 1.5 περίπου μήνα. Ένας έρωτας απ τα παλιά, μια καψούρα απ τις λίγες, ένα ανεκπλήρωτο απωθημένο. Όλα όσα είχαν γεννηθεί και θεριέψει στο μυαλό μου με κατέτρωγαν μέρα με τη μέρα και περισσότερο, μέχρι που ένα βράδυ, με τον μόνο τρόπο που ξέρω να εκφράζομαι ελεύθερα -στο χαρτί- , πήρα την απόφαση να τα οργανώσω, να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν, γρατσουνίζοντας παράλληλα τις πληγές. Ένα ολόκληρο ανυπόφορο, επώδυνο βράδυ, κατά τη διάρκεια του οποίου σχεδόν έφτασαν να αιμορραγούν οι προαναφερθείσες πληγές.. Το χάος αυτό μπήκε σε μια σειρά, το μυαλό σα να το χε ανάγκη, σαν ένας υπολογιστής του οποίου τα δεδομένα απ την επιφάνεια εργασίας τα οργανώνεις σε φάκελο και τα μεταφέρεις στον εξωτερικό δίσκο. Είναι ακόμα εκεί, όχι όμως μπροστά σου, να σε ενοχλούν και να δυσκολεύουν την καθημερινότητά σου. Εκείνο το βράδυ, μετά από την επώδυνη αυτή ανασκόπηση των πιο μύχιων συναισθημάτων, με πήρε ο πιο ανακουφιστικός ύπνος, ένας ύπνος τόσο ανάλαφρος, σα να μην υπήρχαν προβλήματα και έγνοιες. Το επόμενο πρωί, κάτι άλλο είχε πάρει τη θέση του ανθρώπου αυτού στο μυαλό μου, ένα ΚΕΝΟ, ένα υπέροχο, απέραντο κενό. Είχε φύγει, δεν υπήρχε πια αυτό το οποίο με έκανε αρκετά βράδια -εδώ και 2.5 χρόνια- να ξαγρυπνάω, να ονειρεύομαι απέλπιδες καταστάσεις, να ζητάω απεγνωσμένα μια μικρή δόση ελπίδας. Λίγες μέρες μετά, έκανα την πρώτη δοκιμή, άνοιξα τον ~απαγορευμένο~ φάκελο, αυτόν στον οποίο υπήρχαν φωτογραφίες, και μια ολόκληρη γκάμα μουσικών κομματιών τα οποία ήταν άρρητα συνδεδεμένα με ΑΥΤΟΝ τον άνθρωπο. Είχα να νιώσω τόσο ωραία δε θυμάμαι καν από πότε! Ο λόγος είναι ένας: όχι μόνο αυτό το βλέμμα δε με συγκινούσε πλέον, αλλά και οι στίχοι που άλλοτε με τσάκιζαν, τώρα απλά μου ήταν παντελώς αδιάφοροι. Χθες, στο δρόμο, αναγνώρισα το άρωμα το οποίο κάποτε έκανε το στομάχι μου να δένεται χίλιους κόμπους, και εφόσον λένε -και το πιστεύω- πως η όσφρηση είναι η δυνατότερη αίσθηση, είμαι πλέον βέβαιη πως ήρθε το τέλος ΑΥΤΗΣ της εποχής! Although I have too many issues left, είμαι περήφανη που κατάφερα να ξορκίσω αυτόν το δαίμονα από μέσα μου, καθώς αυτός κατ'εμέ ήταν ο μόνος που δημιούργησα εγώ σε μένα, χωρίς να μου τον επιβάλει κανένας. Όσον αφορά ΕΣΕΝΑ λοιπόν, είμαι πλέον στην -πολύ- ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πως...ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!