Έρχεται μία μέρα που δικαιώνεσαι. Έρχεται μία μέρα που ο ήλιος λάμπει διαφορετικός. Όλοι τον χαζεύουν μα δε βλέπουν διαφορά. Μονάχα εσύ ξέρεις. Εσύ ξέρεις πάντα πιο καλά.
Έσπασε η πόρτα και χύθηκε μέσα σου το φως. Ό,τι έζησες περνά μπροστά από τα μάτια σου σα χείμαρρος. Αναμνήσεις, σκέψεις χρόνιες και υποθέσεις που βγαίνουν αληθινές ή αντίστοιχα αποδεικνύουν ότι τόσα χρόνια απλώς κουνιόσουν στο ρυθμό τους.
Φίλοι που δεν ξέρουν πως να είναι φίλοι! Γονείς που δε μάθανε ποτέ πως να διαπαιδαγωγίσουν το σπέρμα τους! Κι εσύ μια σκιά μέσα στον κόσμο τους. Τους μιλάς και δε σε ακούνε. Γιατί να έχεις δίκιο εσύ? Ποια είσαι ρε μεγάλη για να είσαι εσύ η σωστή? Πως να πετάξουν τόσα χρόνια εμπειρίας άσκοπα και να ακούσουν μια πιτσιρίκα?
Μεγάλωσα σ' αυτή την κωλοκοινωνία, με έθρεψε αυτή η μαλακία, με θέριεψε, αλλά ευχαριστώ δεν άκουσε ποτέ από τα χείλη μου. Η κοινωνία είναι οι άνθρωποι. Αυτοί που σε μεγαλώνουν με παραμύθια, αλλά το μόνο παραμύθι στην πραγματικότητα είναι ότι νομίζουν ότι μεγάλωσαν. Δε μεγαλώνεις άνθρωπε αν δεν ξέρεις ν΄αγαπάς, να πονάς, αληθινά να χαμογελάς. Και να θλίβεσαι για τον εαυτό σου. Να ζεις αληθινά..
Πέθανε μικρή η μεγάλη μου αγάπη. Σταμάτησα αρκετά μεγάλη να μετρώ το κάθε μου δάκρυ. Μα έτσι έμαθα. Έτσι μεγάλωσα. Διάβασα. Κατάλαβα.
Δε μιλούσα ποτέ. Ποτέ κανείς δε με άκουγε. Έπλασα έναν ασυνήθιστο εαυτό. Έναν περίεργο εαυτό. Ένα λάθος εαυτό. Κι όταν τελικά, έπειτα από χρόνια πολλά, αποφάσισα να μιλήσω γι' αυτό τον εαυτό, βγήκαν και μου είπαν να μη μιλώ γιατί έτσι δεν είμαι μόνο εγώ. Και τι με νοιάζει ρε? Ας βγουν κι οι άλλοι να μιλήσουν για το κακό που τους κάνει το περιβάλλον τους! Γιατί δεν το κάνουν? Γιατί δεν τολμούν? Τι φοβούνται? Ίσως τον ίδιο τους τον εαυτό?! Όχι αδερφέ, εγώ μεγάλωσα κι ας μη θέλουν να το παραδεχθούν. Συμβιβάστηκα με το λάθος μου, με το αλλόκοτό μου. Και το αγαπώ τελικά. Κι ας μη μ΄ακούει κανείς. Θάρρος παίρνω από αυτό. Καταλαβαίνεις ή με θεωρείς τρελή?
Και τι δεν άκουσα. Ότι ψάχνω τόμους λεξικά, ότι αντιγράφω μνήμες και τις ανατυπώνω με το δικό μου τρόπο. Ότι είμαι ψεύτικη, ότι πονάω στ' αλήθεια καρδιές, ότι είμαι σκούρα για να με διαβάσουν. Χα, μήπως να κοιτάξετε καλύτερα τη ζωή? Είναι πιο όμορφη από τις λέξεις μου? Σίγουρα εκείνη δεν είναι πιο μαύρη από μένα? Στο χαρτί αποτυπώνονται απωθημένα, κόμπλεξ κι αδυναμίες. Όλα εκτεθειμμένα. Πάρτα και κάνε τα ότι θες. Στ' αλήθεια ποιος νοιάζεται! Η αλήθεια πάντοτε λάμπει στα βαθιά. Γι' αυτό πάντοτε θ' ανοίγω τα βάθη μου και θα πεθαίνω κάθε μέρα απ' τη χολή ορισμένων. Μα θα γεννιέμαι την επομένη δυνατότερη. Το τίμημα του πείσματος και της ελευθερίας..
Βλέπεις γεννήθηκα σε μεγάλη πόλη, γιατί αν ήμουν στην επαρχία θα ήμουν σίγουρα πρεζάκι. Έτσι δε μου είπες? Ε, με τόσα ψυχολογικά! Ε, ίσως. Δεν τ' αρνήθηκα. Αυτό είναι το πρόβλημα τελικά . Ότι δεν αρνούμαι ποτέ τίποτε. Ποτέ δε μπορείς να γνωρίζεις κάτι που δεν έχεις ζήσει. Ίσως. Μα κι αν ήμουν τι...? Και που δεν είμαι δηλαδή, τι...? Τώρα είμαι εδώ κι ο ήλιος λάμπει. Σ' έναν πανέμορφο σκοτεινό ουρανό..
Με βλέπουν μ' ένα ποτήρι κρασί στα χείλη και με φωνάζουν αλκοόλα.
Με βλέπουν να ταξιδεύω σ' έναν υπέροχο ουρανό και με φωνάζουνε μαστούρι.
Με πιάνουν να γράφω μαύρα και με φωνάζουν καταθλιπτικιά.
Με ξυπνούν αργά το μεσημέρι και με φωνάζουνε τεμπέλα.
Με ακούν να παίζω στην κιθάρα μια μελωδία και με φωνάζουνε ψευτοκαλλιτέχνιδα.
Κανείς δεν ψάχνει. Δεν κυνηγά. Δεν περιμένει. Κανείς δεν ΑΚΟΥΕΙ! Μονάχα συμπεραίνει. Κανείς δε ζει πραγματικά..
Αναρωτήθηκε κανείς γιατί μερικοί άνθρωποι είναι ξεχωριστοί? Γιατί είναι περίεργοι?
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί έγιναν έτσι? Γιατί έγιναν, δε γεννήθηκαν έτσι. Κάποιος τους έκανε. Όλοι αυτοί που τώρα τους δείχνουν με το δάχτυλο. Κανείς δε ζει..
Κι ήρθες τώρα εσύ..
Μαζί θα ζωγραφίσουμε ξανά τον κόσμο. Απ' την αρχή.
Δεν έχεις μορφή. Ποτέ δε θα σου δώσω μορφή. Ν' αποδείξω επιτέλους σε όλους ότι ο έρωτας δεν έχει κορμί.
Μείνε πλάι μου..
Βγες απ' την οθόνη. Πως να σου χαμογελάσω από εκεί? Πως να σου πω το σ' αγαπώ και να το νιώσεις?
Χάθηκε η ουσία από τότε που βγήκε η ψηφιακή μηχανή. Χάθηκε η αλήθεια από τότε που ο καθένας μας παύει να ρωτάει το "γιατί"..
Χάνεται ο έρωτας όταν η ζήλια γίνεται κεντρί. Χάνεται η αγάπη όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, τη ζωή.
Μείνε πλάι μου..
Φοβίζουν τα συναισθήματα. Κάποιοι δεν τ' αντέχουν. Μακριά φεύγουν.
Ζηλεύουν την επιτυχία μας, τον έρωτά μας, την όμορφή μας την καρδιά.
Μια ματιά φτιάχνει τον κόσμο, δυο ματιές φτιάχνουν ουρανό.
Ένα χέρι ακουμπά την αλήθεια, δύο χέρια χαιδεύουν όλη την πλάση.
Είναι όμορφο να τραγουδάς.
Για το δίκιο σου μέχρι τέλους να πολεμάς.
Να σε κοροιδεύουν γι' αυτό που αγαπάς.
Κι όμως εσύ ν' αντέχεις, να συνηθίσεις να μην πονάς.
Αυτή είναι η ζωή.
Αυτή είναι η αλήθεια.
Η δική μου αλήθεια.
Ξέρω, είναι λάθος.
Μα το θεώρησα καλό να την ακούσεις.
Κράτα τη δική σου γερά.
Εις το επανιδείν..