Ήρθε. Σαν άνεμος. Και την περίμενα καιρό. Μου χάιδεψε τ' αυτιά με τη μελωδία της. Το φως της μου έκρυψε τα μάτια. Χάθηκα από τον κόσμο. Θα φύγω σαν αγέρας. Χάνομαι...
Όλα αλλάζουν. Όλα είναι στο μυαλό. Δε χρειάζεται να κλάψεις όταν θα φύγω. Ξέρεις, θα είμαι πιο καλά εκεί ψηλά. Θα γράφω όποτε το θελήσω. Δε θα ενοχλώ κανένα κει ψηλά. Που ξέρεις, μπορεί να μου μάθουν και άρπα οι αγγέλοι. Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο. Έτσι δε θα με γδέρνει και το πάθος. Θα πάψουν να παρεξηγούνται διαρκώς οι άνθρωποι. Κακά θα είναι μόνο τα φίδια. Επιτέλους ηρεμία. Θ' αποφεύγω τα φίδια. Έχω βαρεθεί τους ανθρώπους που τους μοιάζουν..
Όλα αλλάζουν. Όλα παρεξηγούνται. Δύο άνθρωποι ταιριάζουν απόλυτα αν ταυτίζονται οι πορείες και οι στόχοι της ζωής τους. Ο σκοπός της ζωής τους. Έτσι αποφεύγονται οι διαφωνίες, οι απιστίες, οι εγωισμοί, τα διαζύγια. Εκεί πάνω δε θα χρειάζεται να ανησυχώ πια γι' αυτά. Θα είναι όμορφα εκεί. Θέλω να πάψουν να κλαίνε στις κηδείες. Να γελάνε χρειάζεται. Να χαμογελάνε από ευτυχία για την απελευθέρωση του αγαπημένου τους προσώπου. Οι ιερείς να πάψουν να τα παίρνουν. Να μην τους φιλάμε την παλάμη. Δεν είναι Θεοί... Να μας πούνε ποια είναι η αλήθεια τελικά! Τι τελικά οι ίδιοι πιστεύουν για το "δημόσιο" θεό τους!
Εκεί ψηλά θα έχει άφθονο πράσινο. Όλο αυτό που στερήθηκα εδώ χάμω στη γη τους. Όλο αυτό που μου στέρησαν. Κι αν δεν δεν έχει πράσινο θα έχει κόκκινο. Ή γαλάζιο. Ένα απέραντο γαλάζιο. Ο μεγαλύτερος ζωγράφος είναι ο Δημιουργός. Κι οι άνθρωποι πινελιές του βιαστικές, αποτυχημένες. Τόσο λεπτές που δεν μπορούσε να τις σβήσει μετά. Θα είναι όμορφα εκεί σου λέω. Το πιστεύω ακόμα..
Θα βγάλουμε φτερά. Σαν πουλιά θα μας αρκούν οι σπόροι. Δε θα ποθούμε συνθετικά μπιφτέκια και πατάτες από λάστιχο. Δε θα πηγαίνουμε στα Goody's για να φάμε, θα πετάμε στα πάρκα της Εδέμ, θα μας ταίζουν οι άγγελοι, θα μας ποτίζουν νέκταρ, θα ζούμε σαν τα πουλιά ελεύθεροι, ευτυχισμένοι. Θα φύγει κι ο καρκίνος έτσι. Άγχος δε θα 'χουμε πια για χρήματα. Θα ζούμε τη ζωή, ή την κατάσταση που θα βρισκόμαστε τέλος πάντων, ως την τελευταία ρανίδα αγέρα. Σαν αγέρας ήρθε και με πήρε. Χαμογέλασα μόλις την είδα...
Θα φύγουμε. Τα γήπεδα θα μείνουν άδεια. Οι καφετέριες θα ερημώσουν. Οι άνθρωποι θα μορφωθούν. Θα γίνουν επιτέλους πολιτισμένοι. Τώρα απλώς μοιάζουν, ή το παίζουν, πολιτισμένοι..
Δε θα υπάρχει πορνεία, μοιχεία, κακοποίηση, εκμετάλλευση, ρατσισμός. Οι γονείς θα μάθουν να σέβονται την προσωπικότητα των παιδιών τους. Θα μάθουν πως να είναι γονείς. Θα αφήσουν στην άκρη εγωισμούς και δικούς τους τρόπους διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους που θεωρούν ότι είναι οι σωστοί, θα πάρουν το σωστό μονοπάτι. Πόσο θέλω ν' αλλάξει ο κόσμος αυτός. Κάποτε είδα ένα κομμένο δέντρο πάνω στην Αριστοτέλους και βούρκωσα άθελά μου. Ο φίλος που καθόταν πλάι μου γέλασε και μου είπε: "Πας καλά?" Τότε χαμογέλασα και κατάλαβα για πρώτη φορά πως δεν ανήκω εδώ. Πάτησα το κουδούνι για τη στάση και κατέβηκα. "Αντίο", του είπα. Τότε δάκρυσε κι εκείνος..
Δεν αξίζει να πνίξεις έναν πόνο στο ποτήρι. Αρκεί να έχεις πλάι σου μια ψυχή για να κλαφτείς. Ή ένα χαρτί για να εκφραστείς. Έμαθα να κοιτάζω πέρα από το κοινό τοπίο. Ή καλύτερα, έτσι με δίδαξαν. Και τώρα το πληρώνω. Είναι μεγάλο το βάρος. Δεν ξεχωρίζει πια άνοιξη και φθινόπωρο. Και οι δυο εποχές σε γεμίζουν ενοχές. Ακούς μουσική. Την απολαμβάνεις. Μόνος. Αφήνεις να καταστρέφουν τον κόσμο σου. Μόνοι τους. Μόνος του ο καθένας..
Απομακρύνθηκα. Περιμένω. Να με πάρει ο αγέρας. Αργεί όμως..