Απόψε έχω πιει. ΠΟΛΥ. Και ίσως μόνο έτσι μπορώ πλέον να επικοινωνήσω μαζί σου. Μου είναι πιο εύκολο τώρα, μέσω απόστασης, μέσα από τις γραμμές αυτές.
Μου λείπεις γαμώτο. Μου λείπεις αφάνταστα, βασανιστικά και ψυχοφθόρα. Απ' την πρώτη στιγμή που έμαθα για την αναχώρησή σου ήξερα πως θα φτάναμε εδώ. Ξέρω, έπρεπε να φύγεις, ΗΘΕΛΕΣ εν τέλει να φύγεις. Ένιωθες να σε πνίγω με τις πράξεις , τα λόγια μου. Καλά έκανες. Και εγώ θα το 'κανα, εάν μπορούσα.
...Βασικά μαλακίες λέω. Εγώ ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΑ! Όσο και αν λαχταράω να ζήσω, να είμαι ελεύθερη, να φύγω, άλλο τόσο θέλω να 'μαι δίπλα σου. Σωματικά, ψυχικά, τα πάντα. Μη μου λες ως δικαιολογίες το ότι "δεν ξέρω πως νιώθεις" ή το ότι "δεν σε καταλαβαίνω". Είσαι αλλού. Είσαι μακριά μου. Περνάς καλά. Και όσο και αν ο πολιτισμένος μου εαυτός χαίρεται για σένα, ο άλλος, ο κακός, ο κτητικός, ο εγωιστής εαυτός ψοφάει! Ναι, ζηλεύω! Ζηλεύω εσένα, τους ανθρώπους που σε έχουν αντί να σε έχω εγώ, την καθημερινότητά σου, η οποία είναι αυτή που επιθυμώ εγώ για μένα. Ζηλεύω που ζεις αυτά που πάντα ονειρευόμουν εγώ να ζήσω. Ορίστε, το παραδέχτηκα, χαίρεσαι?
Δεν μπορείς να κάνεις κάτι, μου το έχεις δηλώσει. "Έχω δίκιο" , αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι. Εσύ πλέον έχεις παρέες, αυτό που πάντα επιθυμούσες. Εγώ δεν έχω τόσους ανθρώπους να με λατρεύουν όπως εσύ. Γι' αυτό και εξαρτώμαι από σένα, αυτό δε μου είχες πει? Πρέπει να μάθω να ζω με τον εαυτό μου, να μην επηρεάζομαι από σένα. Έτσι δεν είναι? Όσο με είχες ανάγκη, δε σε πείραζε να είμαστε διαρκώς μαζί, τώρα που σε έχω εγώ, είσαι 260+ χιλιόμετρα μακριά. Και ακόμα κι όταν είσαι εδώ, η απαίτησή μου να 'μαστε μαζί σου φαίνεται ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΗ.
Ακόμα και τώρα, αφού έχεις φύγει και ενώ έχω όλα αυτά για τα οποία βασανίζομαι καθημερινά, σαν ηλίθια συνεχίζω να προσπαθώ να κρατήσω αυτό που έχουμε (ή μήπως πρέπει να πω "είχαμε" ? ) ! Συνεχίζω να σου δείχνω ότι σε θέλω, όσο μου επιτρέπει η γαμημένη απόσταση. Αλλά εσύ δεν κάνεις την παραμικρή προσπάθεια να το εκτιμήσεις. Αντιθέτως, μου κλείνεις κάθε πόρτα, κάθε παραθυράκι απ' το οποίο προσπαθώ να μπω για να σε προσεγγίσω. Κλαίγεσαι για το ότι δεν σε προσέχουν, όμως ξεχνάς ότι ένας βαθιά εγκεφαλικός άνθρωπος - που σημαίνει ότι όλα παίζονται σε πολύ λεπτές γραμμές - (τε)λ(ε)ιώνει για πάρτη σου! Το κορυφαίο όλων είναι ότι μου πετάς το μπαλάκι, με αφήνεις να αιωρούμαι ανάμεσα σε 2 επιλογές, σε 2 εαυτούς. Πρέπει να σεβαστώ κάτι που δε θες και να το βουλώσω, όσο πολύ κι αν το ποθώ ή να επιλέξω να προσποιηθείς για κάτι επειδή απλά το γουστάρω εγώ, το οποίο στην ουσία δεν θα επιφέρει κάποια απόλαυση. Με λίγα λόγια "θα σεβόμαστε πάντα τις δικές σου ανάγκες, ή θα φέρομαι σαν την ultimate selfish bitch για να τη βρίσκω ΕΓΩ μονάχα" . Τί σκατά δίλημμα είναι αυτό, μου λες?! Δεν το δέχομαι, και πίστεψέ με, προτιμώ να συνεχίσω να 'μαι ο μαλάκας της υπόθεσης, παρά να σε αναγκάσω να δεις τον ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΓΩΙΣΤΗ εαυτό μου. That, my love, is something you wouldn't handle. Πόσο εύκολα ήταν όλα στην αρχή, ε?
Well guess what! Πλέον αυτή είμαι! Σ'αρέσει δε σ'αρέσει. Με ΄κανες να σε λατρέψω, να ανοιχτώ, να σε αγαπήσω και τώρα όλα αυτά θες να "μην τα αφήνω να με επηρεάζουν τόσο" ... Είπαμε αυτές τις μέρες να μην έχουμε επικοινωνία και όσο κι αν προσπαθούσα δε μ' άφηνες να συγκεντρωθώ στη ζωή ΜΟΥ! Έπρεπε πάση θυσία να μου δείχνεις ότι περνάς καλά, ότι είσαι χάλια, ότι , ότι , ότι...Και φυσικά επειδή ΕΣΥ αποφάσισες ότι σου έλειψα, με πήρες τηλέφωνο, έτσι, γιατί μπορείς. Πόσος εγωισμός πια?
Ξέρω πολύ καλά ότι έχω κάποια κολλήματα, κάποια άλυτα θέματα. Ξέρω επίσης ότι γίνομαι υπερβολική ώρες ώρες, με τη συμπεριφορά μου, τις λέξεις μου που σε πληγώνουν και τις πράξεις μου. Αλλά ποτέ δεν έχασα το σεβασμό μου απέναντί σου, απέναντι στα συναισθήματα και τα προβλήματά σου. Εσύ γιατί το κάνεις? Γιατί δε σέβεσαι το ότι σου ζητάω λίγο χρόνο να ηρεμήσω, και με παίρνεις τηλέφωνο? Μόνο και μόνο επειδή σου έλειψα και ήθελες να μ'ακούσεις. Δε μ'άκουσες όταν με πήρες με απόκρυψη χθες το βράδυ? Λες και εγώ δεν ήθελα να σου μιλήσω. Αλλά σαν ηλίθια σε σκέφτηκα και σου επέτρεψα να χεις το χρόνο που ήθελες. Σ'ευχαριστώ που με πήγες τόσα βήματα πίσω.
Δεν ξέρω πραγματικά τι θέλω από μας πλέον, να είμαστε "μαζί" , να μην είμαστε, να μείνουμε έτσι, στους τσακωμούς και στις παρεξηγήσεις, να μην σε ξαναδώ ποτέ, να τα παρατήσω όλα και να ρθω να σε βρω (?) . Δεν έχω ιδέα. Κάνω προσπάθειες να σε προσεγγίσω με τον οποιοδήποτε τρόπο, με την οποιαδήποτε ιδιότητα έχω για σένα, και είναι σα να πέφτω σε τοίχο.
Κάποια στιγμή θ' αρχίσω να ματώνω, δε νομίζεις?