Ζούμε, μωρό μου , σε μια παράξενη εποχή. Σε μιαν εποχή που εγώ ούτε να την καταλάβω μπορώ ούτε και να τη δεχτώ. Βλέπω τους ανθρώπους τριγύρω μου. Τους παρατηρείς άραγε κι εσύ; Βλέπω πίκρα πολλή και μοναξιά – παραπάνω απ’όση θα’πρεπε. Αρκετοί άνθρωποι μοιάζουν δυστυχισμένοι. Έχω γνωρίσει και συνεχίζω να γνωρίζω ένα σωρό ανθρώπους και βρίσκω πολλούς απ’αυτούς ανάπηρους. Ανάπηρους στο να δώσουν και να πάρουν συναισθήματα. Απλώς δεν μπορούν, δε γίνεται. Σήμερα , βλέπεις , μετράει πολύ το πώς είναι κάποιος και όχι το ποιος είναι. Επιφάνεια κι επιπολαιότητα. Άδειες ψυχές. Λογική και η δυστυχία. Παράλογη στα ξαφνικά η ευτυχία, η χαρά κι ο έρωτας. Να, έτσι καταντήσαμε.
Κι εσύ , μωρό μου , είσαι μοναχά η αφορμή και όχι η αιτία που μιλώ έτσι. Δε θα μπορούσες να’σαι η αιτία. Και που σ’ερωτεύτηκα δεν ήτανε για τα ωραία σου τα μάτια. Ήτανε για τη φλόγα που είδα να τρεμοπαίζει μέσα τους. Ήτανε γιατί παθιάστηκα , μωρέ, μαζί σου. Παθιάστηκα με το δικό σου πάθος για όσα αγαπάς. Δεν ήμουνα στον έρωτα πρωτάρα. Παραδόθηκα όμως σε σένα και το έκανα συνειδητά. Διότι ξέρω γιατί το έκανα. Ξέρω τι βρίσκω σε σένα. Ίσως εσύ να μην μπορέσεις να με καταλάβεις αλλά δεν πειράζει. Αυτά συνήθως τα καταλαβαίνει μόνο εκείνος που τα νιώθει. Κι άλλωστε… τι μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις; Είναι τόσο τιποτένιες, τόσο λίγες σε τέτοιες περιπτώσεις. Άσε να μοιραζόμαστε, καρδιά μου , τη σιωπή και κείνα τα βλέμματα που μόνο εμείς οι δύο καταλαβαίνουμε τι θέλουν να πουν. Ίσως έτσι να με νιώσεις. Ίσως έτσι να σε νιώσω. Μπα… ούτε έτσι. Δε ξέρω πως.
Εγώ , μωρέ , σου χρωστάω ήδη ένα ευχαριστώ και ας μην είναι πολλά τα χρόνια που σε ξέρω. Και ο λόγος που σου χρωστάω είναι γιατί με σένα έγινα λίγο πιο άνθρωπος. Έπαψα να’μαι τόσο αναίσθητη κι εγωκεντρική. Ίσως εσένα όλα αυτά να μην σου κάνουν εντύπωση γιατί πιο πριν δε μ’ήξερες. Μα έγινα πιο τρυφερή, πιο ανεκτική, πιο συναισθηματική, πιο ανθρώπινη. Ηρέμησα στα ξαφνικά, όσο κι αν παλεύω ακόμη με παλιούς δαίμονες και μ’αδιέξοδα. Το λένε όλοι, το καταλαβαίνω κι εγώ. Κι είσαι εσύ ο υπεύθυνος άνθρωπος και όσα ένιωσα για σένα. Τίποτε άλλο.
Που θα μας βγάλει όλο αυτό δεν έχω ιδέα. Ίσως να μη βγάζει και πουθενά αυτός ο δρόμος που διαλέξαμε ή ίσως και να μη συναντιούνται σε λιγάκι οι πορείες μας. Ίσως και να παγώσουν όλα αυτά που τώρα νιώθω για σένα ή ίσως εσύ μια μέρα να αδιαφορήσεις. Δεν με νοιάζει μωρό μου! Εγώ , να το ξέρεις , πως θα συνεχίσω για όσο πάει. Δε θα δειλιάσω μπροστά στα ζόρια. Και δε θα το κάνω για σένα ούτε και για μένα. Θα το κάνω για όσα νιώθω. Εμείς δε ξέρω αν το αξίζουμε αλλά για αυτά αξίζει σίγουρα να παλέψω.
Γιατί έχει σημασία να ξέρεις για τι και για ποιον παλεύεις. Και γιατί δεν υποχωρείς.