Καλησπέρα καλησπέρα! Μπήκα και γω επίσημα στον περιβόητο "κόσμο των *πραγματικά* ενηλίκων". Έκλεισα τα 20! Διάβηκα την πύλη της 3ης (!) δεκαετίας της ύπαρξής μου στον μάταιο τούτο κόσμο. Δεν ξέρω εάν διακρίνεις κάποια ειρωνεία σε όλο αυτό αγαπητέ αναγνώστα μου, αλλά έχεις δίκιο! Με έχει πιάσει μια κρίση τις τελευταίες μέρες, αλλά όχι "η κρίση των 30" ή η κρίση "γερνάω, μαμά". Η κρίση "δεν-έχω-καταφέρει-τίποτα-απολύτως-δύο-δεκαετίες-τώρα-και-δεν-έχω-ιδέα-που-πάω" !
Ναι αμέ! Τόσα χρόνια τα ξόδεψα στο να παλεύω με δαίμονες που άλλοι μου φόρτωσαν, η τωρινή μου κατάσταση είναι απόρροια παλαιότερων συμπεριφορών μου, η ζωή μου δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι στην ηλικία μου έχουν καταφέρει πολλά για τα οποία οφείλουν να είναι περήφανοι, άλλοι που κρατάνε στους ώμους τους ολόκληρες οικογένειες, τρίτοι που επαναστάτησαν και άλλαξαν τη ζωή τους. Εγώ δεν έχω κανένα από τα παραπάνω. Δεν έχω καταφέρει κάτι αξιόλογο. Πφφ, απελπίστηκα πάλι.
*20 χρόνια μαλάκα*
20 χρόνια, μια χαμένη παιδικότητα, παραδομένη στις διαθέσεις ενός φασίστα πατέρα και μιας άβουλης μάνας. Μια καταπιεσμένη *πνιγμένη* εφηβεία, έρμαιο των ανασφαλειών και των προκαταλήψεων για ΟΛΑ. Ένα διαρκές "όχι, απαγορεύεται, δεν κάνει, τί θα πει ο κόσμος;" , να βουίζει στο κεφάλι μου. Μοναδική διέξοδος το χαρτί, το μολύβι και ένα ασίγαστο πάθος το οποίο εκτονώνεται στην πορεία με τον πιο παράδοξο τρόπο. Μια οικογένεια για την οποία ανέκαθεν ήμουν το μαύρο πρόβατο, μιας και είχα το θράσος ( *θάρρος* ) να εκφράσω μια άποψη μη παραδοσιακή, αντίθετη απ την εικόνα της καλής κόρης, της υποδειγματικής νοικοκυράς, της σωστής δεσποινίδας, της υποταγμένης (μελλοντικής) συζύγου.
Τα σχέδια για τη ζωή μου φαίνονται να είναι προδιαγεγραμμένα πριν καν γεννηθώ. Σπουδές ( σε κάτι αξιόλογο βεβαίως βεβαίως, γιατί πως αλλιώς θα φτάσω τη δόξα των συγγενών; ) , δουλειά, γάμος με ένα παλικάρι *χωριάτη* που θα εγκρίνουν οι γονείς. Μέχρι τότε πάντως οφείλω να μένω κάτω από τη στέγη τους, ώσπου από τον ένα φασίστα να με παραδώσουν στον άλλον. Παιδιά, γάμος, οικογένεια. Σχέδια που σε μένα μοιάζουν από απρόσιτα έως διαστημικά. Πώς να κάνει δικά του παιδιά ένα ΠΑΙΔΙ?!
Ένα παιδί, ένα χαμένο μικρό κοριτσάκι παγιδευμένο στο μυαλό μιας 20χρονης. Το κοριτσάκι αυτό αρνείται να μεγαλώσει, γιατί έχασε την ευκαιρία να μεγαλώσει ΣΩΣΤΑ και ΟΜΑΛΑ. Έχασε πολλά, δεν έζησε πράγματα τα οποία είναι φυσιολογικά για τα άλλα παιδάκια. Βίωσε από πολύ νωρίς τη δυσκολία, το σκληρό πρόσωπο της πουτάνας που λέγεται *ζωή* . Αναγκάστηκε να ωριμάσει απότομα, χάνοντας στην πορεία την αθωότητα και την ανεμελιά. Έφτασε να ναι 20, να σκέφτεται σαν 40, και να ζει σαν 60. Απλά επιβιώνει. Δε ζει.
Μα για ποια ζωή μιλάω; Μια ζωή που βλέπουμε σε ταινίες. Οι προστατευτικοί γονείς, οι υποστηρικτικοί, οι ώριμοι, οι ικανοί να αναθρέψουν ένα παιδί με σεβασμό και παιδεία. Χαχαχα! Πόσο μακρινό όνειρο κι αυτό. Το 'χασες αυτό το τρένο Βασάκι, από πολύ νωρίς μάλιστα! Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα, αλλά εάν υφίσταται κάτι τέτοιο, εμένα μου έπαιξε πολύ βρώμικο παιχνίδι. Ένα *ΓΙΑΤΙ?!* τριγυρνάει στο μυαλό μου εδώ και καιρό. Μάλλον στην προηγούμενη ζωή μου να ήμουν ένας κακομαθημένος πάμπλουτος κάφρος κληρονόμος, ή κανένας βιαστής/δολοφόνος. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω βέβαια. Δε γουστάρω να κατηγορώ άλλους και να ρίχνω τις ευθύνες σε όλες τις κατευθύνσεις εκτός από τη δική μου. Έχω κάνει και γω αρκετά. Τα οποία τα πληρώνω καθημερινά, το κάθε δευτερόλεπτο της κάθε μέρας. Τα βράδια δύσκολα κοιμάμαι πλέον. Και να πω ότι είναι απ τα ξέφρενα ξενύχτια, μπα! Μακάρι να ήταν από αυτό.. Όμως κάτι μου λέει πως η ζωή με χει βάλει στο μάτι. Είμαι από εκείνους τους λίγους *εκλεκτούς* που όλα τους πάνε κατά διαόλου, μέχρι να πουν το πολυπόθητο & λυτρωτικό *ΦΤΑΝΕΙ* και να τα σπάσουν! Και από εκεί και πέρα, αλλάζουν οι ίδιοι τις ζωές τους, και ρίχνουν ένα φτύσιμο στο κάρμα, ή όπως σκατά λέγεται. Η άλλη κατηγορία είναι οι τύποι που τα παρατάνε, μπλέκουν με ουσίες που τους χαρίζουν βραχυχρόνια λύτρωση και οι οποίοι ζουν ευτυχισμένοι και ελεύθεροι μέσα στη ζαλάδα τους (για όσο αντέξει ο οργανισμός τους) .
Και φυσικά υπάρχει και η τρίτη κατηγορία: οι αδύναμοι, οι δειλοί, αυτοί που στα λόγια ξεσηκώνουν επαναστάσεις ολάκερες, αλλά στην πράξη κωλώνουν να την πουν στον πατερούλη που τους προσβάλλει ασύστολα με την πρώτη ευκαιρία. Σωστά μάντεψες! Εδώ ανήκω κι εγώ. Το μισώ, απεχθάνομαι τον εαυτό μου σε αυτή του τη μορφή. Είμαι "δυνατή" για όλους τους άλλους, αλλά τον εαυτούλη μου τον έχω στο φτύσιμο. *Υποτίθεται* έχω ένα MegaMind σχέδιο να γλυτώσω απ' όλο αυτό, έχω επιστρατεύσει φίλους και γνωστούς να συμπαρασταθούν και να βοηθήσουν, αλλά η ενδόμυχη αρωγή από εμένα την ίδια κάπου χάνεται στη διαδρομή. Το πολυδαιδαλώδες μυαλό μου θα φταίει. Σκατά.
Μια τρύπα στο νερό λοιπόν ετοιμάζομαι να κάνω για άλλη μια φορά. Να με χαίρομαι τέτοια που έγινα. Στα λόγια μάγκας, στην πράξη μαλάκας. Να φανταστείς ούτε το πιο απλό τέλος δε μπορώ να δώσω στη μίζερη ύπαρξή μου, ακόμα και εκεί ΚΟΤΑ. Να με χαίρομαι, κι εγώ κι εσείς που με επιλέξατε για συντροφιά σας.
Καλό απόγευμα.
*και χρόνια μου πολλά*