Έχω χαθεί, το ξέρω. Αλλά τρέχουν πολλά στην παρούσα φάση και βασανίζομαι ολίγον. Αποφάσεις, ξενερώματα, γονείς, έρωτες, η "ΣΧΕΣΗ" , μέλλον , και λοιπά ωραία. Γάμησέ τα με λίγα λόγια.
Κάτι έχω πάθει τελευταία με τις νύχτες και τις μιζέριες. Πολύ "μαυρίλα" ρε παιδί μου, παρ'όλο που αυτό είναι εκ φυσικού. Η γοητεία πλέον παίρνει άλλες διαστάσεις και οι εκφράσεις έχουν άλλο ύφος. Είναι σχεδόν σα να θέλω να αντιμετωπίσω αυτό το κείμενο σαν αυτούς τους θεατρινίστικους μονολόγους τους οποίους ψάχνω τελευταία να βγάλω άκρη. Αλλά μπάααα...δεν αρμόζει στην περίσταση. Μιλάω εγώ λοιπόν. Και επειδή όλα έχουν και ένα πρόλογο, και εγώ τον έκανα, λέω να προχωρήσω.
Που λέτε, λοιπόν, πολύ καπνός τελευταία, πολύ θλίψη στα τυχαία βλέμματα, πολύ απογοήτευση. Και ελάχιστη έμπνευση. Γιατί? Ιδέα δεν έχω. Αλλά μιζέρια, μιζέρια. Και πολύ δυσκολία στο να εκφραστώ ελεύθερα όταν γράφω εγώ. Είναι επειδή δεν παίζω κάποιον χαρακτήρα μερικές φορές και έχω ξεχάσει πώς να βγει το γαμημένο το φυσικό στοιχείο που όλοι το εκτιμάνε και όλοι γι' αυτό μιλάνε και σχολιάζουν. Τι σκατά? Θα το παλέψουμε και αυτό, αγαπητέ αναγνώστη. Και ας μας βγει ο πάτος να συνηθίσουμε να γράφουμε ως Εγώ.
Εγώ? Και ποια είμαι εγώ? Και γιατί θεωρώ τόσο σημαντικό και τόσο ασήμαντο ταυτόχρονα το Εγώ μου?
Ντάξει, μην κρυβόμαστε. Τελευταία κάτι πάει πάρα πολύ στραβά. Πάρα μα πάρα πολύ στραβά, και δεν περνάει καν από το χέρι μου η διόρθωσή του. Ή μάλλον περνάει, ή δεν ξέρω, ή δεν θέλω να ξέρω αν περνάει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πάμε καλά. Και ο γενικότερος κόσμος δεν πάει καλά. Προβλήματα εδώ, εκεί, παραπέρα, σαν τα κομμάτια της μικρής Αννούλας μετά την έκρηξη είναι. Παντού αυτό το "δεν αντέχω" και αυτό το άλλο το περίεργο το " δεν μπορώ". Μα άκου εκεί "δεν μπορώ"! Τι πάει να πει δεν μπορώ? Μπορείς και παραμπορείς, στρώσου και μπόρεσε. Άκου δεν μπορώ...
Δοκίμασες και δεν τα κατάφερες? Βρες άλλο τρόπο. Δοκίμασες και απέτυχες παταγοδώς? Αδιάφορο! Προχώρα! Ανίκανος είσαι να καταλάβεις πότε πρέπει να φύγεις ή να προσπαθήσεις?Και εκτός αυτού, λες και ξέρεις το μέλλον κάνεις. Αυτό το καταφέρνω μόνο εγώ, δεν θα αλλάξουμε και ρόλους τώρα! Βρες την θέση σου μπροστά μου και μπροστά στον καθρέφτη σου. Δεν αφορά εμένα αυτό, αλλά εσένα.
Και εσάς εκεί, ναι κυρίες μου εσάς, μην κρύβεστε, να το ξέρετε έτσι και με ξανακυνηγήσετε ποτέ θα κάνω format το μυαλό μου. Ναι κυρίες Αναμνήσεις, δεν θα κωλώσω.
Και εσένα εκεί, που δεν ξέρω τι ρόλο βαράς και σε βλέπω συνέχεια, αλλά θα βγάλω άκρη και όταν βγάλω άκρη βρες τρύπα να κρυφτείς.
Και εκεί, πιο κάτω, αυτόν που κοίταξε περίεργα πριν, και με χαιρέτησε, εγώ θα τον σπάσω στο ξύλο κάποια μέρα και θα ξέρει και το γιατί τις έφαγε.
Και εκείνον, και τον άλλον και από εκεί, και λίγο πιο πέρα όλο αυτό το μπουλούκι με τα πανό και τα χαμόγελα.. Άιντε βρε βλαμμένα με κάνετε ρεζίλι δημόσια. Aγάπες και λουλούδια στα ιδιωτικά μας μέρη.
Και μη μιλήσω για εσένα! Που ξέρεις ποιος είσαι, ξέρεις τι θες, ξέρεις τι ρόλο βαράς αλλά λυπάμαι, μας απογοητεύσατε! Παίξατε χάλια το Θέατρο του Παραλόγου που τελικά το παίζω και μόνη μου, οπότε όξω από το παλάτι. Μας πιάνετε χώρο. Έχεις ήδη στρώσει για άλλους τόπους και άλλες θάλασσες, τράβα κατά 'κεί.
Τώρα, εάν βγάλει κανείς άκρη από αυτό το κείμενο, παίρνει δωράκι.
Καλή συνέχεια!
Α! Και μην ξεχάσω! Όποιος έρθει κατά εδώ ας κρατάει και μια σοκολάτα..