Φεύγω. Άνεμος θα γενώ..
Ακινησία. Μην έρθεις κοντά μου. Θα σε διώξω. Δεν ξέρω γιατί. Μη ρωτάς το γιατί. Απλώς έτσι νιώθω. Δε ζητάω ν' ανοίξουν πλέον οι ουρανοί. Δεν έχω τη δύναμη πια. Το ξέρεις όμως.. η κλωστή δεν έχει σημεία που να μπορεί να σταθεί για λίγο το μάτι. Μόνο άκρα έχει, μόνο άκρα. Δε ζητάω πια τη νεράιδα που κάποτε έψαχνα. Παιδί ήμουν τότε. Παιδί είμαι ακόμα. Γι' αυτό οι μεγάλοι δεν πονάνε. Κανείς τουλάχιστον δεν το δείχνει. Κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί εκφράζομαι έτσι. Έτσι είναι μάτια μου. Τουλάχιστον το κατάλαβα, κοντά σου. Δεν είμαι παράξενη, μίζερη, ούτε διαφορετική. Πληγωμένη είμαι. Μα κουράζομαι κάθε τόσο που πρέπει να το κρύβω. Γι' αυτό και κρύβομαι απ' τους αληθινούς ανθρώπους. Γιατί βαρέθηκα πλέον την μάσκα ετούτη. Δεν μπορώ το πρωί να χαμογελώ και το βράδυ τ' αστέρια να μαζεύουν τον καημό μου. Όχι, δεν αντέχω άλλο. Σε λίγο φεύγω..
Φεύγω γιατί έρωτας και αγάπη δεν συμβαδίζουν και δεν τα θέλω έτσι στον κόσμο μου εγώ. Δε ζητώ ουσία πια. Κι αν τη βρω στα 20φεύγα λες να βαρεθώ? Κι ας μην με αγγίζει τίποτα. Κι ας πονάω ακόμη. Κι ας μη με γεμίζει τίποτε στα ξένα. Εκεί όμως θα βρω τη νύχτα που θέλω να ηρεμήσω. Αν τα καταφέρω. Αν αντέξω το δρόμο. Γιατί κι αυτός ξένος μου μοιάζει. Δε γνωρίζω κανένα μονοπάτι του. Εκεί η μάσκα δε θα τολμήσει να τραβηχτεί. Πάντα κολλημένη βαθιά στο δέρμα. Δε θα γίνει ένα όμως γαμώτο, δεν θα γίνει. Αν γίνει φώναξέ το μου: "Είσαι αδύναμη." Όχι, όχι πληγωμένη είμαι. Και δεν είναι δικαιολογία ετούτο. Μη με κρίνεις επιτέλους ρε ζωή. Δεν αντέχω άλλο. Όπου να 'ναι φεύγω. Γεια σου..
Φεύγω επιτέλους. Δεν ξέρεις πόσο άδεια νιώθω. Δε ζητάω πλέον ν' ανοίξουν οι ουρανοί. Δε ζητάω να τρέξει κόκκινο από πουθενά. Βρήκα αυτό που ήθελα. Κι ας μη μου δίνει τίποτα. Έρωτας και αγάπη δεν συνυπάρχουν είπαμε μάτια μου. Όχι στο σκοτάδι μου. Ούτε λευκό υπάρχει. Η κλωστή δεν έχει όρια. Δεν ξεδιπλώνεται το καρούλι της ψυχής. Κανείς δεν κρατάει την άκρη. Μόνη τρέχω στο λαβύρινθο. Τρέχω όμως, βιάζομαι. Το είδες. Μόνη στα στενά του λαβυρίνθου μου. Μόνη τον έχτισα. Άφησα να μπούνε τέρατα μέσα. Κι ας μη σκότωσα τον Μινώταυρο. Κι ας έβαψα τα χέρια μου με αίμα. Ο πόνος είναι ίδιος και χωρίς αυτόν. Ο πόνος είναι ίδιος χωρίς εσένα. Όχι δε ζητάω κόκκινο. Δεν το ζητάς ετούτο, το ρουφάς όταν θα 'ρθει μονάχο του. Μια ολάκερη ανάσα αν υπάρχει. Δεν υπάρχει όμως. Με τόσο αίμα και να ΄ρθει δεν θα το ξεχωρίσω. Έρωτας και αγάπη δεν συνυπάρχουν. Δεν υπάρχει δικαιολογία για τις τρύπες στα χέρια. Δεν υπάρχει δικαιολογία όταν το πιστόλι ακουμπά τον κρόταφο. Το ίδιο το χέρι σου ακουμπάει το ξυράφι στην φλέβα. Δεν υπάρχει δικαιολογία να φωνάζω στον καθρέφτη. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να τον κοιτάξω κατάματα. Ό,τι δίνεις παίρνεις. Όχι, όχι, δεν μπορεί να δίνω τόσα λίγα, δεν μπορεί. Κάθε που πέφτει το σκοτάδι μια αγκαλιά μικραίνει. Μισώ κάθε μου στιγμή μακριά σου. Μισώ κάθε μου στιγμή γεμάτη μακριά σου. Οι δρόμοι είναι υγροί κάθε βράδυ ή είναι τα μάτια που βουρκώνουν? Δεν θυμάμαι πια. Δεν με νοιάζει πια. Όπου να 'ναι φεύγω..
Φεύγω γιατί δεν αντέχω να κοιτάζω τα όμορφα. Δεν μπορεί να ξέπεσα τόσο χαμηλά. Φεύγουν δίχως λόγο. Δίχως δικαιολογία. Μετέωρη στο κενό. Ποιο κενό? Ακόμη κι απ' το κενό υπάρχει τρόπος διαφυγής. Κάθε τόσο αόρατα χέρια σε τραβούν επάνω αν τα εμπιστευτείς. Ποτέ δεν τ' άγγιξα. Ποτέ δεν θέλησα να με βοηθήσουν. Ξέρεις γιατί φεύγω ? Ξέρεις γιατί οι νεράιδες έχουν φτερά? Για να πετούν μακριά. Ελεύθερες. Όποτε θελήσουν. Χωρίς να σου πουν γιατί φεύγουν. Όσοι δεν έχουν φτερά περπατούν αργά. Πρέπει να δικαιολογούν κάθε τους κίνηση, κάθε τους βήμα. Γιατί σκόνταψες? Γιατί ζαλίστηκες? Πόσο ανώμαλος είναι ο δρόμος πια? Είμαι μια χαρά μάτια μου, απλά κουράστηκα λίγο. Μην ανησυχείς. Θέλεις ψέματα? Θα τα έχεις. Θέλεις μονάχα χαμόγελο? Θα το έχεις. Αλλά μέρα με τη μέρα θ' απομακρύνομαι. Δεν αντέχω άλλο. Βήματα γοργά προς τα πίσω. Και δεν το μετανιώνω ποτέ. Οι νεράιδες μπορούν και να δακρύσουν ξέρεις. Να ξεσπάσουν όταν το θελήσουν. Οι θνητοί δίχως φτερά τα πετούν όλα σε μια βρώμικη γωνιά της καρδιάς μαζεύοντας τον πόνο δράμι δράμι και τον πετούν σ' ένα κομμάτι χαρτί. Και γιατί πάλι εκεί? Και γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν? Δε ρωτάω πια, όχι, δε ρωτάω αφού δεν το θέλεις. Φεύγω όπως και να'χει..
Φεύγω γιατί χάνεται ο κόσμος μου. Όλα τα όνειρα που έχτισα. Κείνα που χτίστηκαν γοργά σ' ένα μόνο βράδυ. Κείνα που χρειάστηκαν χρόνια να φτιαχτούν στιγμή στιγμή μόνο τα θεμέλια, σήμερα γκρεμίζονται μονάχα με μια ανάσα. Με μια κουβέντα απ' αυτούς που αγαπάς. Ίσως το αύριο να είναι αλλιώτικο. Δεν έχω τη δύναμη να σου πω να έρθεις μαζί μου. Μα δεν θέλω να φύγω χωρίς αυτά που αγαπώ. Ξέρεις ότι ανήκεις εκεί. Σου το είπα ποτέ? Αν θέλεις έλα λοιπόν. Θα σου κρατήσω το χέρι μα δεν θα το τραβήξω προς το μέρος μου. Δεν έχω άλλο κουράγιο. Αν θέλεις έλα μονάχη σου. Φεύγω. Άνεμος γίνομαι..
Θα έρθεις..?
(Κι αν δεν έρθεις μείνε εκεί και χαμογέλα μου όσο θ' απομακρύνομαι. Θα μου είναι αρκετό..)