Τελευταία τριγυρίζεις επικίνδυνα στο μυαλό μου. Δεν ξέρω γιατί και ούτε θέλω να μάθω. Μάλλον φταίνε οι μέρες, που τόσο πολύ σε θυμίζουν. Το καλοκαίρι είναι η εποχή σου. Πριν 20 καλοκαίρια γεννήθηκες άλλωστε. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζεις να υπάρχεις σαν παράσιτο μέσα μου. Σα να χρειάζεσαι το δικό μου μαρτύριο για να παίρνεις δύναμη.
I'm in love with a fairytale..
Από τότε που έφυγες απ' τη ζωή μου *ξαφνικά* δεν έχω βρει τη δύναμη να σε αποβάλλω. Ζεις διαρκώς μέσα στο κεφάλι μου. ΦΥΓΕ! Έχω σκεφτεί πως θα ήταν αν πέθαινες. Τότε ναι, θα βρισκα τρόπο να σε διώξω, να ξορκίσω το δαίμονα που ακούει στ' όνομά σου. Αλλά δεν πέθανες. Δεν πεθαίνεις. Συνεχίζεις να ζεις, να στοιχειώνεις κάθε μου σκέψη.
even though it hurts..
Δεν ξέρω τι γίνεται με τους ανθρώπους που συνεχίζουν να ζουν απέλπιδες καταστάσεις. Αυτοκαταστροφικό, ε? Παρ' όλο που ξέρω πως δε θα' ρθεις μετά από καιρό να μου πεις πως "ένιωσες κάτι", πως "φοβόσουν να το αντιμετωπίσεις", πως "δε ζω το βάσανο αυτό άδικα" ..το ελπίζω. Ποτέ δε θα πάψω να ελπίζω. Και το μισώ αυτό. Με
σκοτώνει.
'cause I don't care if I lose my mind..
Δύσκολα κοιμάμαι πια. Πρέπει να γίνω κομμάτια στην κούραση, να εξαντλήσω κάθε τελευταία σπιθαμή ενέργειας, για να κοιμηθώ, να απενεργοποιήσω το μυαλό μου. Γιατί αν τύχει και ξεχαστώ, έρχεσαι ύπουλα. Πρέπει μονίμως να απασχολώ το μυαλό μου με άλλα, εξίσου δύσκολα γεγονότα, αποφάσεις για το μέλλον μου και χρέη άλλων που καλούμαι να πληρώσω.
I'm already cursed!
Δεν έχω την πολυτέλεια ν' αφήσω ένα γαμημένο λεπτό μέσα στην ημέρα για μένα και τον εαυτό μου. Γιατί εμφανίζεσαι εσύ. Εσύ, και το απύθμενο βλέμμα σου. Εσύ και το άρωμά σου, το οποίο κάποτε υπήρχε πάνω στα ρούχα μου. Εσύ και τα ηλίθια φιλιά σου, τα οποία με καταδίκασαν σ' αυτήν την ατέρμονη κόλαση.