Πώς απομυθοποιείς κάποιον? Πώς καταφέρνεις να σβήσεις την εικόνα που έχεις για εκείνον στο μυαλό σου? Πώς διαγράφεις ένα πρόσωπο από τα άδυτα της ψυχής σου? Πώς μαθαίνεις στο κορμί σου να μην τρελαίνεται όταν αναγνωρίζει ένα συγκεκριμένο άρωμα, τυχαία, στο δρόμο?
Πλέον δεν ξέρω σε τι φάση είμαι. Υποτίθεται βρίσκονται κατά καιρούς άτομα τα οποία τραβάνε την προσοχή μου, αλλά κι αυτό παροδικά. Κανείς δε θα καταφέρει να ξαναγεννήσει τις πεταλούδες στο στομάχι μου όπως εσύ, τότε. Σε θέλω, μου λείπεις, θυμώνω που σε άφησα να μου φύγεις, και πάλι απ' την αρχή. Πολλά στάδια, πολλές φάσεις κατά τις οποίες κυριαρχείς στο κεφάλι μου. ΦΥΓΕ!
Το θέμα είναι πως δε μου λείπεις ΕΣΥ, αλλά η εικόνα που έχω φτιάξει τόσο καιρό για σένα. Η υποθετική εικόνα του εαυτού σου στα μάτια μου. Το τι θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει μαζί. Και όλα αυτά, σχεδόν 4 χρόνια τώρα, γιατί απλά αποφάσισες να φερθείς όπως πάντα. Με άξονα τον εαυτούλη σου. Στην ουσία δεν είσαι καν αυτό που λέμε "καλός άνθρωπος". Είσαι ένα εγωκεντρικό πλάσμα, που τρέφεται από την απελπισία των θυμάτων της γοητείας του. Τα ξέρω αυτά.
Όμως η εικόνα μου για σένα είναι διαφορετική. Για μένα είσαι εκείνος ο άνθρωπος που θα ήταν δίπλα μου, θα είχαμε ατελείωτες συζητήσεις σε ψαγμένα θέματα, θα πίναμε να ξεχάσουμε για λίγο -έστω- το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Μετά θα με κοιτούσες με εκείνο το μοναδικό σου βλέμμα, θα με γοήτευες μια σταλιά ακόμα, και θα σε ερωτευόμουν ακόμα πιο πολύ. Μάταιο, αλλά τουλάχιστον τότε θα ένιωθα έστω το βλέμμα σου να με απογυμνώνει από κάθε ανασφάλειά μου.
Δε θέλω ΕΣΕΝΑ, θέλω την εικόνα σου, θέλω τον μυθοποιημένο εαυτό σου, τα όλα σου. Σε έχω ανάγκη, μόνο για ένα βράδυ, έστω, για να ησυχάσω. Η κατάρα σου αυτή θα με πεθάνει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Στάζω ανέλπιδο έρωτα απόψε, δε βαριέσαι, είναι από κείνες τις βραδιές..καλό σου ξημέρωμα.
Προσπαθώ να ξεχάσω, όμως κάτι συμβαίνει.