1:27
Δεν παίζει ύπνος απόψε. Το αύριο θα φέρει πολλά. Ελπίζω να 'ναι αυτά τα "πολλά" που θέλω. Δύσκολη νύχτα όσο δεν πάει. Τα περιθώρια στενεύουν.
*στης ανατολής τα μέρη, μια φορά κι έναν καιρό...*
1:58
Η μουσική μου κρατάει παρέα εδώ και ώρα. Δε βοηθάει βέβαια, αλλά τουλάχιστον υπάρχει. Τα νεύρα πάνε να σπάσουν απ' το άγχος, και οι δείκτες σα να σταματάνε συχνά πυκνά. Το μυαλό αναπόφευκτα ξεπηδάει στα πιο άσχημα σενάρια. Το αύριο θα φέρει κάτι σημαντικό, ή μήπως όχι?
*ίσως να ρθει η αγάπη μεθαύριο, ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες...*
2:20
Στερεύω από απαισιόδοξη σκέψη. Αρχίζω τα ωραία, με κατακλύζει η επιθυμία του να φύγω. Σε 2-3 μήνες θα χουν όλα τελειώσει,έτσι δεν είναι? Τα όνειρά μου θ' αρχίσουν να παίρνουν σάρκα, οστά και κυρίως ευτυχία. Ήδη με τρώνε τα χέρια μου ν' αρχίζω να ετοιμάζω βαλίτσες.
*ζωή μου, ζωή μου που καίγεσαι, στον κίτρινο αέρα...*
2:49
Καφέ. Χρειάζομαι απεγνωσμένα καφέ. Βασικά μια ψυχή θα μου 'λεγε να κοιμηθώ, αλλά αυτή η νύχτα έχει κάτι. Μέσα στη μιζέρια της αποπνέει αισιοδοξία. Κάτι σαν "ζήσε με, βίωσέ με μέχρι την τελευταία μου στιγμή, σύντομα ~αυτές~ οι νύχτες θα 'ναι παρελθόν για 'σένα,τουλάχιστον σήμερα άφησέ με να σε διαλύσω λίγο ακόμα, όσο προλαβαίνω" !
*φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται, και φέγγει από μέσα η φυλακή...*
3:16
Ρε γαμώτο, δε θ' αργήσει η στιγμή που θ' ανέβω στο κτελ των 8.30! Δε θ' αργήσει η μέρα που θα βλέπω το ηλιοβασίλεμα στο δρόμο για την ελευθερία μου. Ονειρεύομαι αυτή τη στιγμή από τότε που ήμουν 5 χρονών παιδάκι. Τότε δηλαδή που σε είδα να τη χτυπάς για πρώτη φορά, πάνω σε μια ακόμη έξαρση των νεύρων σου.
*όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις, δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις...*
3:42
Τελικά, όσο το σκέφτομαι, τόσο καταλήγω εδώ. Μισώ τους αποχαιρετισμούς. Με τσακίζουν. Μέχρι τώρα νόμιζα πως είναι επειδή αποχωρίζομαι κάποιο πρόσωπο. Αλλά όχι. Τους μισώ γιατί αυτός που αποχαιρετώ ΦΕΥΓΕΙ. Κάνει αυτό που επιθυμώ εγώ περισσότερο κι απ' το οξυγόνο. Είναι περίπου σαν το θρήνο που ακολουθεί το θάνατο. Στην ουσία δε θρηνείς το θάνατο αυτόν καθ' αυτόν, αλλά την εγωιστική τάση του ανθρώπου να έχει άλλους δίπλα του. Γιατί ως διαδικασία ο θάνατος είναι φυσικός, απλά περνάμε όλη τη ζωή μας με ανθρώπους και το μυαλό δεν μπορεί να διαχειριστεί το ότι την επόμενη στιγμή κάποιος απλά θα εξαφανιστεί. Αυτός που πεθαίνει λυτρώνεται, εσύ όμως μένεις και καλείσαι να επιβιώσεις την επόμενη μέρα, και τη μεθεπόμενη, και πάει λέγοντας. Έτσι και με τους αποχαιρετισμούς, βιώνω ένα μικρό θάνατο.
*λένε πως, στη χώρα που ναυάγησες, βασιλεύουν οι μάγισσες...*
4:25
Αυτός ο χειμώνας θα 'ναι διαφορετικός. Πιο κρύος, αλλά ταυτόχρονα και πιο ζεστός. Η γοητεία της μοναξιάς με ελκύει, της ελευθερίας, της λύτρωσης. Αυτός ο χειμώνας δε θα έχει εσένα, και ειλικρινά δε νομίζω ότι θα με χαροποιούσε κάτι παραπάνω απ' αυτό. Αρκεί να βρω το θάρρος πριν φύγω να σου εκφράσω πόσο ΕΛΕΕΙΝΑ ΑΠΑΙΣΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ υπήρξες. Πόσο παρανοικά ευτυχισμένη θα μ' έκανε το να είχα τη δυνατότητα να μη σε γνωρίσω. Ποτέ. Ακούς *μπαμπά* ?
*όσα η αγάπη ονειρεύεται, τ'αφήνει όνειρα η ζωή...*
4:59
Ναι, μου έχουν φερθεί άσχημα, σκληρά και άδικα. Αλλά τα ανέχτηκα, γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα προκάλεσα. Εσένα ρε φίλε τί ακριβώς πρόλαβα να σου κάνω, πριν καν γεννηθώ? Τι αποτρόπαιο άτομο είχες στο νου σου ότι θα γίνω και αποφάσισες να επέμβεις? Γιατί να μου γαμήσεις τη ζωή με το έτσι θέλω? Γιατί να με κάνεις αυτό το ανασφαλές, δυστυχισμένο, αδύναμο πλασματάκι που είμαι? Σ' αρέσω έτσι? Δικό σου κατόρθωμα είμαι. Να με χαίρεσαι. Ακόμα κι όταν φύγω τα λόγια σου θα στοιχειώνουν την κάθε μου νύχτα. Ευχαριστημένος φαντάζομαι, ε?!
*το εγώ πουθενά, το τώρα ποτέ...*
5:18
Θεσσαλονίκη μου, ήρθε η ώρα σου. Δε φερθήκαμε καλά η μία στην άλλη. Εγώ δε σε χάρηκα όσο σου άξιζε, και έτσι αποφάσισες να με τιμωρήσεις. Με γέμισες αναμνήσεις από διάφορα σημεία σου. Το φάρο, το λιμάνι, την καμάρα, το πάρκο, τη μικρή παραλία πίσω απ' το μέγαρο. Αλλά κυρίως η θάλασσά σου. Αυτή μου κράτησε συντροφιά στα δύσκολα. Τα κύματά της καθρέπτιζαν τη μάχη μέσα μου. Η ηρεμία της πρόδιδε την καταιγίδα στο βλέμμα μου. Το χρώμα σου με ταξίδευε σε συγκεκριμένα πράσινα μάτια. Δε σου κρατάω κακία όμως. Θα είσαι πάντα η ωραιότερη πόλη.
*κάτω από φώτα κόκκινα, κοιμάται η Σαλονίκη...*
5:46
Σε περίπου 4 ώρες θα ξέρω. Να κάνω όνειρα ή να πηδήξω απ την ταράτσα? Κανόνισε σύμπαν, έχω υψοφοβία! Δεν ξέρω αν θα την παλεύω για πολύ ακόμα εδώ μέσα φίλε μου. Πλέον η φυγή δεν είναι επιθυμία, είναι ανάγκη. Ανάγκη να δημιουργήσω μια νέα ζωή, μακριά απ τα παλιά. Ανάγκη να κάνω τα δικά ΜΟΥ λάθη, όχι να ζω με τις συνέπειες των δικών ΤΟΥ σφαλμάτων. Ανάγκη να αναπνεύσω ελευθερία. Έχω ακούσει πως το άρωμά της είναι μεθυστικό (περισσότερο κι απ'της κάποιας Εκείνης). Και ανάγκη ν' αρχίσω επιτέλους το βιβλίο μου!
*να 'ταν τα φώτα τα θαμπά, τα θαμπά, να 'ταν αστέρια φωτεινά, φωτεινά, στα χέρια να στ'αφήσω...*
6:23
Φαντάσου τώρα να γεννιέσαι σε μια φυλακή. Αλλά δεν το αντιλαμβάνεσαι, γιατί όσοι συνυπάρχουν εκεί μέσα συμπεριφέρονται σα να είναι όλα φυσιολογικά. Απ την πρώτη σου στιγμή στη γη σου δίνουν ένα μικρό βαράκι, το οποίο με τα χρόνια αυξάνεται. Μεγαλώνεις, έρχεσαι σε επαφή με τον έξω κόσμο για μικρές φευγαλέες στιγμές. Αρχίζεις να 'χεις ενοχλήσεις στην πλάτη, δε δίνεις όμως σημασία. Το βαράκι μεγαλώνει παράλληλα με σένα. Ζεις μια εκδοχή του "Κυνόδοντα" . Και μια μέρα, ξαφνικά, το συνειδητοποιείς. Το βάρος είναι ασήκωτο. Και παίρνεις μια πέτρα και σπας το δόντι σου. Είσαι ελεύθερος.
*μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο, ένα μικρό ξενοδοχείο...*
6:48
Και τώρα φαντάσου ότι είσαι ο δεσμώτης του Πλάτωνα. Έχεις φύγει απ' τη σπηλιά, έχεις βρει το φως. Βιώνεις την υπέρτατη ηδονή της γνώσης. Και κυρίως της ελευθερίας. Το βάρος που δεν ήξερες ότι κουβαλούσες το απέβαλες. Συγχαρητήρια! Πώς σκατά βρίσκεις τη μαζοχιστική δύναμη να ξαναμπείς εκεί μέσα για να γλυτώσεις και τους υπόλοιπους δεσμώτες?
*όλα είναι γνώριμα, ίδια κι ανώριμα, πότε θα φύγω από δω? ..αντέχω ακόμα μάτια μου, αντέχω...*
7:17
Η κούραση άρχισε να κάνει την εμφάνισή της. Τα μάτια δε διακρίνουν τα γράμματα. Τα χέρια τρέμουν. Απ' τον καφέ είναι. Αυτό θες να πιστεύεις. Δε θες να δεχτείς πως θα σε κατατροπώσει η πιθανότητα μιας ακόμη αποτυχίας. Ο ήλιος έκανε δειλά την εμφάνισή του. Αυτή είναι συνήθως η ώρα που ηρεμεί το μυαλό και απενεργοποιείται. Τα πρακτικά, καθημερινά προβλήματα θα 'ναι εκεί και το μεσημέρι. Νιώθεις να βαραίνει το κεφάλι σου. Οι μυρωδιές απ' τους φούρνους που ανοίγουν δε σ' αφήνουν να κοιμηθείς. Ενεργοποιούν το κορμί σου για το σκοπό που έχει δημιουργηθεί. Έλα μου όμως που η ψυχή μου πεινάει για κάτι τελείως διαφορετικό από αλεύρι και μαγιά. Δε γαμιέται..
*απίστευτος ο κόσμος, κι ο χαρακτήρας μας...*
8:39
Οι δεσμώτες και οι φύλακες στο κελί μου ξύπνησαν. Κάπου εδώ θα καταλάβουν ότι -για ακόμη μια φορά- παράκουσα τις διαταγές τους. Θα πρέπει να τελειώνω την αφήγηση σύντομα. Το άγχος πήρε εδώ και ώρα τη θέση της πείνας στο στομάχι μου. Σε μιάμιση ώρα. Όλα αλλάζουν.
*άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο...*
9:59
*Η ΚΛΗΣΗ ΣΑΣ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ*