Έρχεται μια στιγμή που συνειδητοποιείς το κατά πόσο έχεις επηρεάσει τον κόσμο γύρω σου. Και τρομοκρατείσαι. Γιατί δεν είχες ιδέα ότι θα μπορούσες να το κάνεις σε τέτοιο βαθμό. Μετά από τόσα χρόνια μαζί σου, μόλις πριν λίγες μέρες κατάλαβα πόσο κακό σου έχω κάνει. Δίκιο είχαν τελικά. Στην αρχή που σε πρωτογνώρισα ήσουν ένα παιδί. Ένα χαρούμενο, ανέμελο παιδί. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και στην πορεία σε άφηνα να μπεις στη ζωή μου σιγά σιγά, όπως αντίστοιχα και εσύ εμένα. Τώρα, μετά από σχεδόν μια δεκαετία, νιώθω πως αυτό το παιδί το κατέστρεψα. Δε μου έφταιγες σε κάτι. Είχα ανάγκη ένα φιλικό πρόσωπο, πιο κοντά από τ' άλλα. Αυτό έτυχε να είσαι εσύ. Τι κατάρα κι αυτή! Δε μου έφταιγες σε τίποτα. Μέρα με τη μέρα βυθιζόσουν στο σκοτάδι μου, προσπαθώντας να με τραβήξεις από κει μέσα. Βρέθηκες σε μιαν άβυσσο να παλεύεις με τους δαίμονές μου. Και εγώ; Τί έκανα; Σε κοιτούσα από απόσταση, καθώς ήμουν ήδη κουρασμένη. Η ζωή σου τελείως διαφορετική απ' τη δική μου. Το ζήλεψα. Καλοπροαίρετα βέβαια. Χαιρόμουν για σένα, για το ότι υπάρχουν εκεί έξω παιδιά που ζήσαν σαν ΠΑΙΔΙΑ. Για το ότι δεν είναι όλοι οι γονείς καθίκια, σαν τους δικούς μου. Για το ότι τα θέματά σου ήταν πάντα πιο συζητήσιμα και επιλύσιμα από τα δικά μου. Γι' αυτό και τα ενστερνίστηκα και σε βοήθησα όσο μπορούσα, με όσα μου είχα αυτο-διδάξει. Δε μου έφταιγες όμως. Η σχέση μας σύντομα πήρε άλλη τροπή. Και εγώ γινόμουν όλο και πιο άπληστη. Σε ήθελα κοντά μου να παλεύεις για μένα. Και όταν μου υπενθύμιζες ότι δεν είμαστε ένα, αλλά δύο διαφορετικοί άνθρωποι, μου κακοφαινόταν, γιατί σε χρειαζόμουν. Σήμερα, έχεις αλλάξει. Το ξέρεις και το ξέρω. Η ζωή σου έχει έρθει τούμπα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου θα ήταν ευτυχισμένος γι' αυτά που έχεις. Αλλά όχι, εσύ δεν είσαι. Και μόλις πριν λίγο καιρό κατάλαβα το γιατί. Γιατί έχεις κουραστεί. Έχεις κουραστεί από μένα, τις απαιτήσεις μου, τις παράνοιές μου. Από την καταπίεσή μου. Από τους εφιάλτες μου. Ήσουν ένα μικρό παιδί, ένα άγραφο χαρτί το οποίο το γέμισα μουντζούρες και μαύρα ανεξίτηλα σημάδια. Το μυαλό σου δεν είναι σχεδιασμένο για τέτοιες καταστάσεις. Και το μεγαλύτερό μου λάθος είναι πως δεν το είδα εξ'αρχής. Δε μου έφταιγες σε κάτι γαμώτο. Κοντεύεις να τρελαθείς, με την κανονική και τρομακτική του έννοια. Και εγώ τρόμαξα όταν το ένιωσα. Και για όλα φταίω εγώ. Συγνώμη.