Όλα είναι άσχημα, έτσι μου φαίνονται.
Είναι πολύ άδικο όλο αυτό, τόσο πολύ.
Με ενοχλεί πολύ, που με το παραμικρό με αποκαλείς ''αχάριστη''.
Αχάριστη, ε; Όλα σου τα έδωσα, ό,τι είχα σου το χάρισα.
Χαράμισα για σένα βράδια και δάκρυα.
Χαράμισα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Και εσύ δεν φαίνεται να καταλαβαίνεις τίποτα.
Πλέον δε σχολιάζεις αυτά που γράφω για 'σένα.
Είναι επειδή πλέον δε με διαβάζεις, δε με ΑΚΟΥΣ.
Ο μόνος τρόπος να μπεις εδώ μέσα είναι να σου στείλει κάποιος το λινκ στο φβ,
κ να σου πει : πάρε είδηση πόσο έχεις διαλύσει έναν άνθρωπο!
Αλλά και τότε παίζεται, "θα μπεις πιο μετά, γιατί έχεις δουλειά" , και τελικά δεν μπαίνεις ποτέ.
Λόγω εγωισμού μωρό μου. Γιατί είσαι παιδί ακόμα.
Και δεν υπολογίζεις τίποτα και ούτε θα υπολογίσεις ποτέ.
Το ξέρω καλά.
Σκέψου όμως. Με χρειάστηκες ποτέ και δεν ήμουν εκεί;
Όποτε ξενυχτάς, ξαγρυπνώ για να σε προσέχω.
Όποτε μαλώνουμε, σ'αφήνω να λες όσα θες.
Όσο και αν πονάω σε αφήνω.
Και αν σε κοιτάω αρρωστημένα ώρες ώρες, να ξέρεις, φταίνε όσα περάσαμε.
Γιατί κουράστηκα πολύ, με λύγισαν όλα αυτά που έγιναν μεταξύ μας.
Προχωράω με φόβο. Φοβάμαι την κάθε ημέρα που ξημερώνει.
Μήπως τυχόν σε χάσω. Γιατί εγώ δε θέλω να σε χάσω.
Και εσύ λες συνέχεια πως μ'αγαπάς.
Και το λες κοιτώντας με στα μάτια, ίσως γιατί το πιστεύεις.
Δεν πιστεύω όμως πως το νιώθεις. Όχι,δεν μ'αγάπησες.
Δεν μ'αγάπησες όσο εγώ, λόγω του εγωισμού σου.
Και δεν αφέθηκες ποτέ σου.
Ό,τι όμορφο υπήρχε στην αρχή, το χαράμισες με τόσο άσχημο τρόπο.
Το χαράμισες σε ζήλειες, σε γκρίνιες, σε επιπολαιότητες.
Μη το λες αγάπη όλο αυτό, μοιάζει περισσότερο με αυτοκτονία.
Όσο όμως μεγάλη και αν είναι η πληγή, όσο αίμα και αν τρέξει..
να το ξέρεις, θα σωθούμε εμείς οι δύο.
Μάλλον, όμως για να σωθούμε θα πρέπει να πορευτούμε χωριστά.
Τι λες; Δεν ξέρω.
Ουσιαστικά, επειδή δεν σε έχω.
Όχι, όπως θα ήθελα τουλάχιστον.
Και εγώ απλά λιώμα. Και ποιος φταίει;
Εντάξει, ποιος άλλος; Φυσικά εσύ.
Φταις άθελά σου.
Δεν σε κατηγορώ όμως, φυσικά και όχι.
Εσύ ποτέ δεν έφταιξες. Ούτε και εγώ έφταιξα.
Απλά είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετα άτομα.
Και όσο και αν το λέμε σαν αστείο και γελάμε
είναι κάτι βασικό που πάντα μας χώριζε.
Και θα εξακολουθήσει να μας χωρίζει.
Εσύ έχεις άλλους στόχους, εγώ εντελώς διαφορετικούς.
Ίσως τα δικά μου θέλω να σου φαίνονται τρελά.
Ίσως τα δικά σου θέλω να μου φαίνονται γελοία.
Ο κόσμος λέει πως οι αταίριαστοι έρωτες είναι οι πιο παθιασμένοι.
Δεν έχει άδικο. Εντάξει, ζήσαμε με πάθος. Τρία χρόνια.
Για την ακρίβεια τρία χρόνια επτά μήνες και κάτι μέρες.
Κουραστήκαμε όμως. Και πολύ αντέξαμε αν θες την γνώμη μου.
Και τώρα λυγίζουμε. Και δεν μπορώ να σε κρατήσω.
Με τι δύναμη να το κάνω; Εμένα ποιος θα με σώσει;
Τέλος πάντων, προσπαθούμε. Πάντα αυτό λέμε.
Προσπαθούμε να φέρουμε πίσω ό,τι νιώθαμε.
Όχι, πως δεν νιώθουμε ακόμα.
Τουλάχιστον για εμένα δεν άλλαξε ό,τι ένιωθα.
Ίσως να μη στο δείχνω όπως θέλεις.
Ίσως να μην σε αντιμετωπίζω, όπως είχες συνηθίσει σε παλαιότερες περιπτώσεις.
Αλλά, διεκδικώ κάτι. Όσο και αν είναι εγωιστικό.
Όσο σ'αγάπησα εγώ, δεν σ'αγάπησε κανείς.
Και δύσκολα θα βρεθεί άλλος άνθρωπος που να σ'αγαπήσει τόσο.
Και να στο δείξει και τόσο και να σου τα δώσει και όλα.
Γιατί σου τα έδωσα όλα. Ακόμη και τα πιο δυνατά μου συναισθήματα.
Σου τα χάρισα όλα.
Κρίμα, που δεν παραδέχτηκες ποτέ μέσα στη σχέση ότι είμαι κάτι για σένα.
Μονάχα, όταν χωρίζουμε μου λες πολλά ωραία λόγια. Που'ναι πολύ ωραία,ναι.
Αλλά είναι μόνο λόγια.
Και κρίμα γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι σ'αγαπάω.
Κρίμα γιατί από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Πάντα ήσουν ανασφαλής και ακόμα είσαι.
Αλλά είσαι εκείνο το πρόσωπο που φωτίζει τον κόσμο μου.
Πω πω, πόσο δραματικά όλα αυτά.
Και εγώ είμαι καλύτερη στην κωμωδία.
Να'σαι καλά αγάπη μου.
Είτε είσαι κοντά μου, είτε μακριά μου.
Μείνε στο σκοτάδι.
Μονάχα αστραπές να φωτίζουν τον κόσμο σου.