Τετριμμένες σκηνές σε έργο κακοπαιγμένο.
Πεταμένα βιβλία, άδεια μπουκάλια, ξεφτισμένα όνειρα, σπασμένα γυαλιά και φτηνός καπνός.
Τρισήμιση χρόνια μετά και σε ρωτώ ξεκάθαρα.. τι έχει πια μείνει;
Κι εσύ δεν έχεις καν το θάρρος να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου απαντήσεις.
Κι εγώ δε τολμώ καν να σου εξομολογηθώ όσα σκέφτομαι, τη δική μου αλήθεια.
Εσύ, ένας άνθρωπος με τρέλα κι όνειρα, με πείσμα, με επιπολαιότητα και πάθη, με κάμποσες ανασφάλειες.
Και από την άλλη, εγώ, μία κοπέλα με απαισιοδοξία, με εγωισμό, με εμμονές, με μία άλλη τρέλα, εντελώς δική της.
Δύο άνθρωποι διαφορετικοί, μα κατά βάθος τόσο ίδιοι.
Άνθρωποι θλιμμένοι, μόνοι, παράξενοι, τρελοί.
Μωρό μου, το πείραμα απέτυχε κι εμείς με το ζόρι επιζήσαμε.
Τώρα απλώς πορευόμαστε, περιμένοντας καρτερικά για ένα τέλος, ή έστω για ένα time out.
Δε γίνεται τώρα να κάνουμε πίσω, είναι πολύ αργά.
Και θα το δεις. Θα'ρθει η μέρα, που όλα θα'ναι αλλιώς.
Δε θα'χουμε πια πίκρα μέσα μας, δε θα περιφερόμαστε άσκοπα στα αδιέξοδα μας, δε θα πονάμε τόσο.
Βιώνουμε την παρακμή μας. Θα γινόταν κάποτε αυτό ούτως ή άλλως.
Εγώ δεν μπορώ να το λήξω. Απλώς δεν μπορώ. Δεν έχω την ψυχή να το κάνω.
Πρώτη φορά που νιώθω τόσο αδύναμη κι ελπίζω τελευταία. Εάν αντέχεις, κάν'το εσύ.
Τώρα είναι αλλιώς, μωρό μου. Δε σε κατηγορώ, δε ζαλίζω τους φίλους πια για σένα, δεν έχω μέσα μου θυμό.
Το τέλος έρχεται. Το νιώθουμε πια, σχεδόν τ'αγγίζουμε.
Είναι τόσο κοντά μας.
Αν θες να ξέρεις, δεν ήθελα να γίνει έτσι.
Όμως έπειτα από τόσα λάθη δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Ξέρεις, εγώ σ'αγάπησα, σε θαύμασα, σε εκτίμησα.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι αληθινά ένιωσα για εσένα.
Ίσως ούτε καν εσύ. Εσύ, άλλωστε, τρομάζεις από τη δύναμη των συναισθημάτων.
Εγώ με σένα όμως έμαθα τι σημαίνει πρώτα έρωτας και αργότερα αγάπη.
Σε ερωτεύτηκα και απελευθερώθηκα από τους φόβους μου, ένιωσα ασφάλεια, θέλησα να γίνω καλύτερη, μόνο για εσένα.
Αργότερα, σ'αγάπησα πραγματικά.
Αγάπησα ακόμα και τις αδυναμίες, τα λάθη, τα πάθη και τον εγωισμό σου.
Όμως τώρα πια οι δρόμοι μας δε συναντιούνται πουθενά, τα όνειρά μας είναι τόσο διαφορετικά πλέον.
Σκέψου όμως, πόσα μάθαμε μαζί!
Θυμάσαι τις νύχτες που ξενυχτούσαμε, μιλώντας στο τηλέφωνο;
Θυμάσαι τις μουσικές που ακούγαμε αγκαλιά, τις συζητήσεις που κάναμε για κάθε θέμα;
Θυμήσου ακόμη, τα μέρη που εξερευνήσαμε και γνωρίσαμε.
Θυμήσου τις καφρίλες μας, τα ξενύχτια μας, τα βλέμματά μας, τις τρέλες μας, τις χρυσές στιγμές μας και τους χειρότερους καυγάδες μας.
Θυμήσου, σε εσένα διάβαζα τα κείμενά μου, παρ'όλο που εσύ δεν τους έδινες καμία σημασία.
Καμιά φορά το κάνουμε ακόμη.
Και τότε μόνο ίσως καταλάβεις, πόσο αγαπηθήκαμε, πόσα ζήσαμε, πόσο δεθήκαμε.
Στο'χω ξαναπεί και θα στο πω και τώρα: Δεν είσαι μόνο έρωτας για εμένα.
Είσαι και φιλία. Μα, πάνω απ'όλα είσαι ο άνθρωπος που δε δίστασε να μου πει αλήθειες.
Είσαι ο άνθρωπος που'χε πολλές φορές τη τόλμη να με ταρακουνήσει
και να μου πει ότι έχω πιάσει πάτο, ότι κάνω μαλακίες και πρέπει να αλλάξω ρότα.
Kι εγώ είδα μέσα σου μιαν αλήθεια και μιαν απερίγραπτη ομορφιά.
Σ'είδα να θες να αλλάξεις, να θες να αποποιηθείς τον άσωτο εαυτό σου.
Σ'έχω δει να προσπαθείς να κόψεις τις κακές συνήθειες.
Είδα την παιδικότητα, τον αυθορμητισμό, την αθωότητά σου.
Ένιωσα την αγάπη σου, την έγνοια και τη ζεστασιά σου.
Δεν ήθελα να σε φυλακίσω, ήθελα να νιώθεις ελευθερία.
Αλλά εσύ βιάστηκες να κολλήσεις ταμπέλες σε ό,τι νιώθαμε κι ήτανε λάθος αυτό.
Γιατί τότε πιεστήκαμε και οι δυο.
Έτσι και αλλιώς, ποτέ δεν υπήρχε ηρεμία ανάμεσά μας.
Ανέκαθεν μαλώναμε για θέματα σοβαρά και ασήμαντα με την ίδια ένταση.
Kι όταν μαλώνουμε, είμαστε και οι δυο υπερβολικοί.
Συχνά λέμε λόγια που δεν πιστεύουμε, απλώς για να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον.
Σε καταλαβαίνω σ'αυτό, γιατί είμαστε ίδιοι χαρακτήρες.
Μα, όταν μαλώνω με τα δώρα σου, όταν τσαντίζομαι με τα ρούχα σου, όταν κλαίω με τα βιβλία που σε θυμίζουν, όταν σε διώχνω και κάνω σαν υστερικιά γκόμενα, είναι γιατί πονάω πολύ.
Κάθε φορά που μαλώνουμε, πονάω.
Κι ας το παίρνω στην πλάκα, γιατί φοβάμαι να σου δείξω τι στ'αλήθεια νιώθω.
Όλα αυτά με χάλασαν. Το ξέρεις;
Κάτι εσύ, κάτι ο γαμημένος ο κόσμος που τόσο απεχθάνομαι, κάτι η τρελή μου φύση, η ψυχολογία μου είχε πιάσει πάτο.
Κι έχασα φίλους εξ' αιτίας αυτού, σχεδόν κόντεψα να χάσω κι εμένα.
Και ήπια πολύ και έκλαψα πολύ.. και.. και.. και..
Βέβαια, δε λέω πως η δική σου ψυχή βγήκε αλώβητη.
Βυθίστηκες στην επιφανειακή συμπάθεια των άλλων, και στις μαλακίες.
Και έχουμε επιλέξει να ζούμε έτσι. Επιλέξαμε την προσωπική μας συμφορά.
Αλήθεια, θα σε στηρίξω και θα σε βοηθήσω. Μα, μόλις στηριχτώ κι εγώ στα πόδια μου.
Τώρα, δεν είμαι ικανή να βοηθήσω κανέναν.
Μάλλον, εγώ χρειάζομαι βοήθεια, αλλά δεν τη ζητάω, οπότε, ξέρεις, φαύλος κύκλος.
Aπόψε που μιλήσαμε, μου θύμησες το Honey Bee κι είχα τα μάτια βουρκωμένα.
Μην νομίζεις πως εγώ περνάω καλύτερα.
Μα, θέλω να σε βλέπω να γελάς. Φωτίζεται ο κόσμος, όταν γελάς.
Πάντως, μωρό μου, μπορείς να κοιμηθείς απόψε ήσυχα.
Εγώ δε θα φύγω, δε θα σε αφήσω, δε θα σε εγκαταλείψω.
Αν θυμάσαι όσα σου είχα πει πριν 1,5 χρόνο, να ξέρεις ότι ισχύουν ακόμα.
Θα μείνω να δω το τέλος μας.
Αν εσύ θες να φύγεις και μπορείς, τότε φύγε. Μην το σκεφτείς καν.
Αν πάλι θες να προσπαθήσεις, σε προκαλώ να το κάνεις.
Με βλέπεις. Είμαι πάντοτε εδώ.
Μια φορά που'χαμε χωρίσει για μήνες, μου'χες πει :
''Η επιλογή είναι δική σου. Κάνε ό,τι νομίζεις με εμάς.''
Και πια σου λέω εγώ, πως τώρα η τράπουλα είναι ολότελα δική σου.
Παίξε, όπως πιστεύεις καλύτερα. Εγώ κουράστηκα να παίζω.