Άρνηση
Εντάξει, στην ουσία δεν είπες και κάτι παράλογο. Ψάχνεις τον εαυτό σου, την "ταυτότητά" σου όπως το αποκαλείς. Και παράλληλα κι έναν τρόπο να διορθώσεις τα πράγματα μεταξύ μας. Δε θα σου βάλω χρονικό όριο, έχεις ανάγκη το χώρο σου. Οκ, θα συνέλθεις σε λίγο. Θα καταλάβεις πως εδώ ανήκεις. Εδώ, μέσα μου. Όλα καλά λοιπόν.
Θυμός
Βασικά, τί λέω; Όχι! Δε θα 'πρεπε καν να μιλάμε γι' αυτό! Ρε γαμώτο, θα έπρεπε να είμαστε μαζί τώρα. Δεν είχες κανένα δικαίωμα να μου ανακοινώσεις "τελειώνουμε" , έτσι, επειδή σου καύλωσε και θες νέο γκομενάκι. Βρήκες τα σκούρα μαζί μου και δεν το πάλεψες. Οι απαιτήσεις μου άρχισαν να σε ΠΡΗΖΟΥΝ. Δεν είχες το θάρρος να βγεις και να πεις "δηλώνω πως διαλέγω αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μου, και δε σηκώνω κουβέντα" ! Βασικά, ναι, μίλησες. Αλλά μόνο στα άτομα που ήξερες ότι θα ήταν το άλλοθί σου κάθε φορά που μαλώναμε. Ήθελες να έχεις δίπλα σου κάποιον να σε υποστηρίζει, ακόμα και όταν έχεις άδικο. Αλλά στους "άλλους" δεν τολμάς να πεις κάτι. Φοβάσαι, ντρέπεσαι, δεν ξέρω. Γι' αυτό και τους αφήνεις να σε επηρεάζουν έτσι. Αν ήξεραν ότι έχεις ήδη μια σχέση, δε θα σε παρέσερναν στο να βρεις κάποιον άλλο άνθρωπο. Και λέω σχέση, γιατί εσύ δήλωσες πως αν και στην αρχή ξεκίνησε για πλάκα, στην πορεία το σοβάρεψες. Και ναι, δέχομαι το ότι η ζωή σου άλλαξε απότομα. Και ότι όλη αυτή η αλλαγή θα επηρεάσει τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους. Και ναι, σαν ηλίθια προσπαθούσα ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΒΡΑΔΥ να σου δείξω ότι μεταξύ μας δεν έχει αλλάξει κάτι, ότι δεν ήθελα εγώ να αλλάξει. Και να πέφτω σε τοίχο. Και να συνεχίζω. Και πάλι απ' την αρχή. Και ακόμα και με τον συνονόματο που έκανα ό,τι έκανα, για σένα το έκανα. Να δεις πως θα νιώσεις άμα με χάσεις. Άραγε ένιωσες τίποτα; Και ακόμα και μετά απ' αυτό, να προσπαθώ, να είμαι δίπλα σου ενώ κανείς άλλος δεν ήταν, αλλά να μην είναι ποτέ αρκετό. Και τώρα, που ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που είχα βρει μια λύση - την ανανέωση που χρειαζόμασταν - , εκεί ακριβώς μου λες "τέλος". Και με την πιο κορυφαία δικαιολογία. "Δε φταις εσύ" . Ναι, οκ. Θα δεχόμουν το "δε σε θέλω πια" , το "μου τελείωσε" , το "είμαι αλλού" , αλλά το "δε φταις εσύ, αλλά δεν μπορώ να πάω αλλού γιατί νιώθω τύψεις, ενώ στην ουσία θέλω να πάω αλλού" και μπλα μπλα μπλα; Ε ΟΧΙ. Εμένα με ρώτησες βασικά; Δεν το δέχομαι, διάολε! Τί πάει να πει θες να βρεις την ταυτότητά σου; Γιατί τώρα; Εμένα γιατί δε με ένοιαξε ποτέ; Εγώ ας πούμε δεν έχω ανασφάλειες; Ξέρεις πολύ καλά ότι οι δικές μου είναι χειρότερες από τις δικές σου! Ξέρεις ότι πλέον φοβάμαι ακόμα και να πάω να συστηθώ σε κάποιον, παρ'όλο που μπορεί να 'ναι πιο ντροπαλός από μένα; Και κυρίως ξέρεις ότι μου 'χεις διαλύσει το μυαλό; Προσπαθώ έστω να φαντασιωθώ ότι μιλάω με κάποιον άλλον, ότι του δείχνω πως τον θέλω, και εκείνος δεν κάνει απολύτως τίποτα. Φαντάζομαι ότι μιλάω στο τηλέφωνο με κάποιον, και δεν τολμάω να δείξω αυτό που θέλω. ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ. Εκεί που θα έπρεπε όλα να είναι όπως τα θέλω. Ανέκαθεν είχα ανασφάλεια με την απόρριψη, αλλά τώρα την τρέμω! Αλλά φυσικά δε σε αφορά. Όχι, πάντα εσύ! Εσύ να 'σαι καλά, εσύ να μην καταπιέζεσαι. Και ξες ποιο είναι το χειρότερο; Αυτή η σκέψη στην οποία βυθίζομαι κάθε βράδυ; Αν έπρεπε όπως και δήποτε να τελειώσει το μεταξύ μας, ΕΓΩ θα έπρεπε να το κάνω, όχι εσύ. Δεν προσπαθούσες εσύ κάθε βράδυ. Δε διαλύονταν εσένα η αυτοπεποίθησή σου συνεχώς. Δεν έπρεπε εσύ να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο απ' όσο απεγνωσμένα ζητούσες. Το ότι ένιωσες μια φορά την απόρριψη από μένα δε σου δίνει κανένα δικαίωμα. Εγώ λοιπόν έπρεπε να πω το "τέλος" , όχι εσύ!
Διαπραγμάτευση
Χμ. Όπου να 'ναι θα ξανά 'ρθεις. Λες να καταφέρουμε να μιλήσουμε και να βρούμε τρόπο να το σώσουμε; Υπάρχει τίποτα όμως να σωθεί πλέον;
Κατάθλιψη
Σαν τί να σώσουμε όμως ρε γαμώτο; Τί έχει μείνει; Αν ήμουν στη θέση σου και ένιωθα έτσι όπως λες πως νιώθεις, δε θα έκανα δυο-τρία likes στο fb την ημέρα για να στο δείξω. Θα σε έπαιρνα τηλέφωνο, ακόμα κι αν δεν το σήκωνες. Θα προσπαθούσα να ακούσω τη φωνή σου, παρ' όλο που θα μου 'χες πει να μη μιλάμε. Δε θα έβγαινα, θα ήμουν μόνη όλη μέρα με τις σκέψεις μου με σκοπό να συνειδητοποιήσω τί έχω κάνει. Δε θα έκανα check-in με τραγούδια-σπόντες, ενώ είμαι ήδη έξω με παρέα. Δε θα σου έλεγα το κλασικό " το ότι είμαι με παρέα δε σημαίνει ότι δε σε σκέφτομαι " . ΘΑ ΣΤΟ ΕΔΕΙΧΝΑ. Θα ρωτούσα τους φίλους σου πως είσαι, γιατί πάνω απ' όλα νοιάζομαι για σένα. Θα έπαιρνα το πρώτο μεταφορικό μέσο που θα 'βλεπα και θα ερχόμουν να σε συναντήσω, έστω κι αν δεν ήθελες να με δεις. Θα, θα, θα.. Ούτε καν, έτσι; Ζούμε την κατάσταση ανάποδα μάτια μου. Εμένα μου λένε να βγαίνω να ξεχαστώ και αντ' αυτού μένω μέσα και σε σκέφτομαι. Κάθε βράδυ είμαι με το κινητό στο χέρι και βρίσκω τον εαυτό μου στα πρόθυρα του να σου τηλεφωνήσω. Αλλά μετά με κάποιον τρόπο ενημερώνεις ότι είσαι έξω και πεισμώνω. Δε γουστάρω να είσαι έξω και να περνάς καλά. Δε γουστάρω να είσαι με ευχάριστες παρέες. Δε γουστάρω να περνάς έστω και ένα δευτερόλεπτο της ημέρας ξέγνοιαστα. Γιατί εγώ δεν είμαι ήρεμη. Εξ' αιτίας σου. Βασανίζομαι κάθε λεπτό με τη σκέψη σου. Και δεν ξέρω με τί να νιώσω πιο χάλια. Με το όλο θέμα του χωρισμού; Ή με το ότι εσύ δε νοιάζεσαι και τόσο; Γιατί στην πρώτη περίπτωση, ναι, είναι φυσιολογικό να βγω και να ξεχαστώ και να προσπαθήσω να περάσω στο επόμενο στάδιο. Αλλά μετά βλέπω τις κινήσεις σου. Και βυθίζομαι χειρότερα στον εαυτό μου. Γιατί σε έναν χωρισμό, ο ένας βγαίνει να ξεχαστεί και ο άλλος σκέφτεται μόνιμα. Και αναλαμβάνω το ρόλο σου, εφόσον εσύ αυθαίρετα πήρες το δικό μου.
Αποδοχή
3 χρόνια, 6 μήνες, 22 μέρες. Πώς αποδέχεσαι ότι τελείωσε; Και κυρίως πότε; Και βασικά γιατί να τελειώσει έτσι; Και, και ,και.. Η αποδοχή είναι δύσκολο κομμάτι της ζωής μου. Ποτέ δεν τη συμπάθησα. Κυρίως επειδή αφορούσε καταστάσεις τις οποίες μου επέβαλλαν, χωρίς να θέλω, και ενώ ήταν ΑΔΙΚΟ. Εν πάση περιπτώσει, αυτή τη στιγμή δεν έχω φτάσει σ' αυτό το σημείο, δεν ξέρω εάν θα φτάσω ποτέ, γιατί σε αντίθεση με σένα εγώ πάντα θα σε θέλω, και ποτέ δε θ' αφήσω τις ηλίθιες ανασφάλειές μου να με πάρουν μακριά σου. Αν ποτέ ξανάρθεις κοντά μου δηλαδή. Να' τη πάλι η αδυναμία μου. Ώρα να πηγαίνω λοιπόν, και να αφήσω τη νέα μου εξάρτηση να μου δώσει έστω την ψευδαίσθηση ότι "αποδέχομαι" την έλλειψη της παλιάς. Τουλάχιστον το κρασί δεν πονάει . . .