Και που λες, ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς ότι δεν ξες τίποτα. Δε γνωρίζεις το λόγο για τον οποίο οφείλεις να σηκωθείς απ' το κρεβάτι, τα σχέδια που πρέπει να φέρεις εις πέρας κατά τη διάρκεια της ημέρας, το σκοπό της ζωής σου, της ύπαρξής σου. Είσαι 20, σχεδόν μια ανάσα από τα 21, σε μια σχολή που δε σε εκφράζει, αλλά δεν έχεις περιθώρια να την αλλάξεις. "Δε γαμιέται" λες, θα τη βρω την άκρη.
Έχεις δύο γονείς που δεν υπάρχει περίπτωση να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, τα οποία όμως ήταν μοιραία για τη δική σου εξέλιξη ως παιδί. Όχι, αντ' αυτού κάθονται σε μια γωνία, σε παρατηρούν να απομακρύνεσαι από την "οικογενειακή θαλπωρή" που νομίζουν ότι σου προσφέρουν. Και περιμένουν υπομονετικά για το επόμενο σφάλμα σου. Και όταν αυτό έρχεται, γιατί "άνθρωποι είμαστε" , σε στήνουν στον τοίχο. Σου ζητούν -απαιτούν- εξηγήσεις, αλλά δεν πείθονται. Αυτοί εξάλλου είναι τέλειοι. Αλάνθαστοι. Το ότι δεν πίνουν, καπνίζουν, ξενυχτούν είναι η δικαιολογία που ακούς από τα 12 σου. Θα προτιμούσες χίλιες φορές να γίνεται αυτό, για να έχεις μια "λογική" δικαιολογία για τη συμπεριφορά σου. Θα έλεγαν "ο πατέρας της πίνει, η μάνα της ξενοπηδιέται, γι' αυτό βγήκε έτσι αυτό το παιδί". Όμως όχι. Τώρα κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σε καταλάβει, εφόσον έχεις μια φαινομενικά σωστή οικογένεια. Κανείς δεν ψάχνει κάτω από την επιφάνεια. Κάνουν ότι δε βλέπουν την κραυγή στο βλέμμα σου. Σε αποκαλούν αμέσως-αμέσως το "μαύρο πρόβατο" και είσαι πλέον black-listed, δακτυλοδεικτούμενη. Γιατί να μπουν στον κόπο; Αν ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν το δίκιο σου, τον πόνο σου, την απελπισία σου, θα καταλάβαιναν ότι έχουν άδικο και θα το βούλωναν. Δεν τους συμφέρει. Θέλουν μονίμως να έχουν τον τελευταίο λόγο και φυσικά να έχουν δίκιο. Η εξουσία είναι περίεργο ναρκωτικό, φίλη μου. Πατάει πάνω στις ανασφάλειες και τα απωθημένα σου και σε εθίζει αργά αλλά σταθερά. Δεν καταλαβαίνεις για πότε έχεις γίνει η χειρότερη εκδοχή του εαυτού σου και κυρίως το ότι έχεις πάρει στο λαιμό σου αθώες ψυχές (τις οποίες εσύ έφερες στον κόσμο), όπως κάποτε κάναν οι δικοί σου σε 'σένα. Γιατί νομίζεις φοβάμαι να κάνω παιδιά; Δεν αποφεύγω τις ευθύνες, μου κάνουν παρέα από πολύ νωρίς. Τρέμω όμως στην ιδέα του να διαλύσω το παιδί μου. Αρνούμαι να συνεχίσω αυτόν τον φαύλο κύκλο ψυχοφθοράς και το αρρωστημένο παιχνίδι της εξουσίας. Με φοβάμαι, εκεί με καταντήσατε. Τρέφεις λοιπόν την ανάγκη σου για επιβολή με τη δικαιολογία "είμαι γονιός και θα κάνεις ό,τι λέω", δίχως να συνειδητοποιείς ότι πριν 40 χρόνια η ίδια φράση σου κακοφαινόταν. Το μικρό παιδί εκείνο, αν μπορούσε, θα σε έφτυνε κατάμουτρα για το τέρας που έχεις γίνει, πατέρα. Πρόσφατα, έκανες κάτι για 'μένα, το οποίο όλοι το μεταφράζουν *αγάπη*, αλλά εγώ κι εσύ ξέρουμε πως το έκανες για να έχεις άλλη μια κλειδαριά στη συλλογή σου. Γνωρίζεις για ποια συλλογή μιλάω. Εκείνη με την οποία εγωιστικά, φασιστικά και σαδιστικά αποφάσισες να με δεσμεύσεις, να με περιορίσεις και να μου κόψεις τα φτερά. Και στην πορεία προσπάθησες να μου κάνεις πλύση εγκεφάλου, ότι δηλαδή μονάχα εσύ μπορούσες να μου τα ξαναδώσεις. Στο τελευταίο απέτυχες, όμως. Ξέρω τι θέλεις από 'μένα, αλλά δεν πρόκειται να το αποκτήσεις ποτέ, η ψυχή μου θα μείνει ελεύθερη. Πληγωμένη απ' τα σημάδια σου, αλλά ελεύθερη. Η τελευταία μου περιπέτεια ήταν ένα στραβοπάτημα, ένα πισωγύρισμα, αν θες, αλλά δεν τα παρατάω έτσι εύκολα, θα το δεις. Μια μέρα θα φύγω από δω μέσα και μάλιστα δε θα μπορείς να κάνεις τίποτα. Απλά τώρα, το μόνο που κέρδισες είναι λίγο παραπάνω χρόνος, κοίτα να τον χαρείς. Θά' ρθει μια μέρα που θα 'ναι όλα αλλιώτικα...
Anyway, φίλη μου, ας πάμε στα πιο light. Δεν ξέρω αν τα 'μαθες, αλλά δε με θέλει πια, τελείωσε. Δεν άντεξε την απόσταση, βλέπεις. Ξεκάθαρα κι απλά. Ούτε "θέλω να βρω τον εαυτό μου", ούτε "δε φταις εσύ". Έτσι πρέπει, να κλείσει ένας κύκλος σωστά, χωρίς να μείνουν πίσω απωθημένα και παράπονα. Ήταν όμορφο, όσο κράτησε, μάτια μου, και κρατάω μονάχα αυτό. Και αν έχω να συμβουλέψω κάτι σε όλους εκεί έξω, είναι το να σκεφτούν ποιος είναι ο πιο κοντινός τους άνθρωπος, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΤΕ ΣΧΕΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. Ποτέ όμως.
Πφ, σε κούρασα πάλι, και 'μένα μαζί. Σχώρα με, μωρέ, είναι που η φάση σηκώνει εξομολόγηση, γιατί όσο τα κρατάω μέσα μου με κατατρώνε. Η επόμενη περίοδος θα 'ναι δύσκολη, αλλά μασάμε εμείς; Τρομάρα μας. Δε γαμιέται, θα σφίξουμε τα δόντια και θα το παλέψουμε, όπως πάντα άλλωστε.
Καλό ξημέρωμα.