..Με σκότωσαν κάπου στα 6 μου χρόνια..
..άθελά τους..
..τότε που το χαρτί μου τ' άγραφο το γέμισαν μουτζούρες..
..και κανείς έκτοτε δε βρέθηκε να τις σβήσει..
..έτσι έμεινα μόνη μου να παλεύω με τ' απολείματα της κακίας τους..
..μόνη να προσπαθώ να τα υπερνικήσω..
..μα αν τα καταφέρω θα βγάλω φτερά σα δώρο..
..κι έτσι θα φθάσω τον άγγελό μου..
..και δε θα μας φθάνει κανείς τότε 'κει ψηλά..
..ακούς?..
..κανείς!..
Άραγε θα μάθω ποτέ πως είναι να μην κάνει λάθη η ψυχή μου?
Θα μάθω ποτέ να εκτιμάω ό,τι μου προσφέρουν?
Θα μάθω να εκτιμώ τον εαυτό μου?
Δεν υπάρχει σχέση που να μη σκότωσα.
Δεν υπάρχει σχέση που να μη μου αράδιασε ολάκερου τ' ουρανού τις δικαιολογίες.
Δεν υπάρχει δάκρυ που να μην εξάντλησα.
Δεν υπάρχει νύχτα που να κοιμήθηκα ήρεμη.
Ξέρεις πόσο πονάει να βλέπεις τον άλλο να φεύγει φορώντας ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη? Εξαιτίας σου. Εναντίον σου..
Άραγε θα καταφέρω ποτέ να τιθασσεύσω τις άσκοπες ορμές μου?
Θα καταφέρω ποτέ να ζήσω σ' ένα περιβάλλον που να μην κρίνουν εξ' εμφάνισης για να μπορέσω να ζήσω ευτυχισμένη με τον άγγελό μου αγκαλιά? Να ξορκίσω για πάντα τα μάγια του παρελθόντος? Για πάντα..
Άραγε θα νιώσω ποτέ πως είναι να είσαι άτρωτη? Να μη σ' ενοχλεί τίποτα? Να μη σ' αγγίζει εχθρικά τίποτε?
Άραγε θα βιώσω ποτέ την ψυχική ολοκλήρωση?
Είναι πολύ αργά για να φτιάξεις μια ζωή εδώ που έφτασες. Δυστυχώς είναι πολύ αργά. Είναι το μόνο πράγμα για το οποίο είναι πράγματι αργά..
Άραγε θα καταφέρω ποτέ να μιλήσω σα φυσιολογικός άνθρωπος? Θα σταματήσω να μιλώ με έννοιες μπερδεμένες και μαγεμένες, καθώς μπερδεύουν τους Ανθρώπους μου?
Άραγε θα πάψω ποτέ να πληγώνω ψυχές μονάχα με μιαν ανάσα μου?
Θα καταφέρω ποτέ άραγε να ζήσω συμβιβασμένη μέσα σε τούτη την πλάση?
Πόσο άραγε θ' αντέξω ακόμη!
Οι τάσεις αυτοκαταστροφής έχουν μεγαλώσει.
Η βροχή δεν ξεπλένει πια κανένα συναίσθημα.
Μακάρι να μπορούσα να ξεκινήσω από την αρχή.
Η μοναδική στιγμή που νιώθω άνθρωπος είναι μέσα στο χαρτί. Παρέα με το μολύβι μου. Μονάχα μ' αυτά!
Η μοναδική στιγμή που νιώθω φυσιολογική είναι εκεί μέσα. Κανείς δε με παρεξηγεί 'κει μέσα. Τότε όλα τους φαίνονται όμορφα μέσα μου. Πως θα περάσω ξανά τούτο το κατώφλι? Να μπορούσα να ζήσω πλάι σ' ένα τετράδιο για πάντα. Ν' ακούω τη φωνή μου. Να ζήσω τη σιωπή μου. Και το πιο τρομακτικό απ' όλα είναι όταν ο άνθρωπος στον οποίο πιστεύεις σε παροτρύνει να σκίσεις τη σελίδα. Τη σελίδα, το ποίημα που του έγραψες. Τότε το χαρτί, ο καλύτερός σου φίλος, σε καταπίνει με το λευκό του. Χάνεσαι στα βάθη της απόγνωσής σου, τυλίγεσαι με τις γραμμές του μολυβιού σου και περιμένεις το νέο χάραμα να ξεπεζέψει. Όλο και κάποια καινούρια συμφορά θα σου προσφέρει.
Άραγε θα μάθω ποτέ πως είναι να είσαι Άνθρωπος?