Δε μπορώ να προσφέρω τίποτε άλλο. Μονάχα οργή. Πάντοτε οργή. Στην ψυχή οργή, στη ζωή οργή, στο αγαπημένο μου χαρτί οργή. Οργή για έναν κόσμο που μεγάλωσε επίτηδες γρήγορα και δε μπορώ, ή δε θέλω, να τον φτάσω. Οργή για έναν άνθρωπο που μεγαλώνει δίχως να χάνει τη μυρωδιά της νιότης του. Ξοδεύω με τις ώρες τα φθαρμένα μου τζην. Η τσουλήθρα φταίει. Με την κούνια νιώθω στα ψηλά να πετώ δίχως να κρατώ τα φτερά της. Στην τραμπάλα όμως δε μπορείς ποτέ να κάτσεις μονάχη..
Οργή για δύο ανθρώπους που κανείς δεν αρκείται στην αγάπη του άλλου ώστε να τους νοιάζει μονάχα η ευτυχία τους. Οργή για την ανειδίκευτη εργασία. Τι διαφορά έχει από τη σκλαβιά? Την πληρωμή θα μου πεις. Ωωω, μεγάλη ανταμοιβή! Τεράστια! Δάχτυλα βουτηγμένα σε σημάδια από ξένα χείλια. Οσμή από το λερωμένο κόσμο τους. Φαίνομαι τόσο πεινασμένη που τρομάζουν κι οι δυνατότεροι κείνες τις ώρες. Γιατί βλέπεις το νου πολλοί εμίσησαν, τα μούσμουλα κανείς..
Δε μπορώ να προσφέρω τίποτε άλλο. Μονάχα οργή. Δεν κλείνουν πια τα μάτια. Κοκκινίζουν απ' τα ποτάμια που προκαλούν οι σκέψεις της. Μα όταν έρθει για λίγο ο άγγελός μου, γαλήνια νερά τα δάκρυά μου. Πως αντέχεις ψυχή μου? Πως δε λυγίζεις κορμί μου? Αντέχεις γιατί σ' αρέσει. Σ' αρέσει γιατί συνηθίζεις. Λυσσασμένο στόμα σε λάθος λαιμό. Ποθητό αίμα σε ξένο ποτήρι..
Δε μπορώ να προσφέρω τίποτε άλλο. Μονάχα οργή. Στον έρωτα, στη φιλία, στην οικογένεια οργή. Ακόμη και στην αγάπη οργή. Μια νύχτα περιμένω. Με σκοτώνει όταν αναρωτιέται. "Ποιος μ' αγαπάει?" Και τι ν΄απαντήσω? Προσπαθώ.. "Κανείς. Εγώ είμαι για πλάκα εδώ. Δε με νοιάζει διόλου. Απλώς την ώρα μου περνώ. Δε μάζεψα ποτέ τα δάκρυά σου, ψέματα το έλεγα. Τ' άφηνα και χύνονταν κάθε που πονούσες, γι' αυτό βρέχει συχνότερα τελευταία. Δεν ήμουν ποτέ πλάι σου όταν με χρειάστηκες. Κι όταν το πίστευες και μου 'λεγες "σ' αγαπώ", δεν ήμουν εγώ αυτή που σου το ανταπέδιδε. Η σκιά μου ήταν. Μην την πιστεύεις."
(Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο..)
Ζω στον κίνδυνο μέρα τη μέρα. Οργή ντύθηκε η καρδιά μου και τρομάζει καθετί ζωντανό. Γι' αυτό έμεινα μόνη, δε νομίζεις?
Θα πάψω να 'μαι ερωτευμένη κι όμως η άνοιξη θα 'ρχεται κάθε χρόνο, ξανά και ξανά, ασταμάτητα, και θα μου το θυμίζει.
Δεν είναι τα όνειρα που αποφεύγω, είναι η απελπισία που δε χωρά σ' ένα τόσο δυνατό συναίσθημα. Αγάπη σου λέει, πφφ, τι μαλακίες είν' αυτές..!
Ο αγέρας ποτέ δε σου έφερε τα μαντάτα μου. Ποτέ τα λόγια μου τα σωστά δεν έφθασαν σώα στην καρδιά σου. Κάπου παρέπεφταν πάντοτε, ενώ πάντοτε με προσοχή και λεπτομέρεια του τα ψιθύριζα και τον παρακαλούσα σφιχτά να τα κρατάει μέχρι στ' αφτιά σου να τα εναποθέσει, άθικτα. Εσύ ακόμη ρωτάς όμως. "Ποιος τα στέλνει?"
Εκείνο το "να με θυμάσαι" ποτέ δεν το άκουσα από κανένα, κι έτσι δε μου λείπει. Εκείνο το "θα σε σκέφτομαι" όμως, το άκουσα πρόσφατα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην τον ξεγελάσω και να σε κρατήσω κοντά μου. Αν θυμηθείς ποια είμαι..
(Α, και κάτι άλλο που, ξέρω, ακούγεται αστείο, αλλά για μένα δεν είναι. Κάθε φορά που μία ψυχή έρχεται κοντά μου, ανάβω ένα κερί για κείνη. Και παρακαλώ Κάποιον, αν αυτή είναι η μοναδική ψυχή, ή έστω μια ψυχή που να αξίζει, να μείνει. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που εσύ έμεινες τόσο πολύ, ενώ άλλες έφευγαν λίγο πριν "ξημερώσει". Δεν είν' τυχαίο.)
Τίποτε δεν είν' τυχαίο. Τίποτε δεν είν΄αληθινό. Κι αφού δε μπορώ εγώ να σε κρατήσω, ας το κάνει κάποιος άλλος. Ας είναι. Τουλάχιστον αυτός να μπορεί να σε προσέχει. Και να μη σε πληγώνει ποτέ..
..Η οργή δεν ψιθυρίζεται. Κραυγάζει..