Χαίρεται! Πριν από κάτι χρόνια είχα γράψει τη δική μου άποψη για το βιβλίο "50 αποχρώσεις του γκρι" . Αυτό δηλαδή. Ήρθε λοιπόν η στιγμή αυτό το "αριστούργημα" να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Και γιατί όχι να μου πεις; Το σεξ πουλάει. Έστω κι αν είναι τυποποιημένο, χολιγουντιανό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των απανταχού απεγνωσμένων θηλυκών. Ακόμα κι έτσι, πουλάει. Βασικά ΕΠΕΙΔΗ είναι έτσι, πουλάει. Η γυναίκα θέλει και το παραμυθάκι με τον πρίγκηπα, και την οικονομική επιφάνεια και το ρομάντζο. Και φυσικά επειδή είναι γυναίκα, aka τα θέλει ο κώλος της, όλα αυτά είναι πιο γοητευτικά αν στο πακέτο περιλαμβάνεται και η προβληματική προσωπικότητα του ήρωα. Όλο αυτό έκανε πάταγο, ακριβώς επειδή ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με την πραγματικότητα. Είναι σχεδιασμένο, (σκατο)γραμμένο και (κακο)σκηνοθετημένο με σκοπό να κάνει τις κορασίδες να πιστεύουν πως "Ναι, μπορείς και συ να βρεις έναν *τέλειο* τύπο, να σε θέλει τόσο ώστε να είναι πρόθυμος να αλλάξει ολοκληρωτικά την τραυματισμένη ψυχοσύνθεσή του, πράγμα που δεν κατάφερε καμιά άλλη πριν από σένα, γιατί εκείνες δέχονταν το ξύλο που τους έριχνε, καθώς δεν είχαν αξιοπρέπεια όπως εσύ. Ναι, φυσικά και μπορείς να το καταφέρεις, παρ' όλο που δέχεσαι κάθε παπαριά που σου πλασάρει ο Βαγγέλας με τον οποίο τραβιέσαι. Ναι, μπορείς." Και μετά ξύπνησες. Βασικά, μπορεί κανείς να βγει υπεύθυνα και να μου πει πότε χάσαμε την μπάλα εμείς οι γυναίκες; Ρε γαμώτο, πριν από χρόνια, πόλεμοι και χαλασμοί γίνονταν για ένα ζευγάρι μάτια, αργότερα έγιναν αγώνες για τη χειραφέτησή μας, γυναίκες χάνουν τη ζωή τους ακόμη και σήμερα επειδή ΔΕ ΔΕΧΟΝΤΑΙ να χάνουν στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Κι όμως, υπάρχουν γκόμενες ανάμεσά μας (ο τίτλος "γυναίκα" δεν τους αξίζει καν) , οι οποίες ολοκληρώνονται σαν υπάρξεις με το να πηδιούνται δεξιά και αριστερά, και μετά να θίγονται άμα τις πλησιάσει κάποιος με σκοπό να του κάτσουν.
Ναι, σαφώς και ζούμε στην εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ναι, γυναίκες και άντρες -στο δυτικό *τουλάχιστον* κόσμο- είναι ελεύθεροι να διαθέσουν το σώμα τους όπως και σε όποιον/α θέλουν. Και αυτό είναι πολύ καλό, διότι εξερευνάς τις επιλογές σου, τα θέλω σου, τα όριά σου. Όσο μεγαλώνεις γνωρίζεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιείς πράγματα που οι γονείς σου ούτε καν φαντάζονταν στην ηλικία σου. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να δηλώνουμε πως οι γυναίκες αγαπάνε το σεξ όσο και οι άντρες, και να μην κάνει καμία (κακή) εντύπωση. Ίσα ίσα, όσο είσαι ξεκάθαρος με τον εαυτό σου, είναι και ο απέναντι μαζί σου. Και όχι κορίτσι μου, δεν είναι όλοι οι άντρες μαλάκες, επειδή θέλουν να σε πηδήξουν και να σε παρατήσουν την επομένη, εφόσον ΕΣΥ προκαλείς αυτή τη συμπεριφορά. Όπως εσύ με άλλο μάτι θα δεις κάποιον που θα θέλει με 20 σφηνάκια να σε μεθύσει και να σε ρίξει στο κρεβάτι, και με άλλο μάτι κάποιον που θα πιει ένα ποτήρι κρασί μαζί σου, θα σε πάει με ασφάλεια στο σπίτι σου και θα φύγει, έτσι και οι άντρες, αλλιώς θα φερθούν σε μια που δείχνει ότι αποζητάει αποκλειστικά ένα πουλί για το βράδυ, και αλλιώς σε μια που αποζητάει ΣΕΒΑΣΜΟ.
Τί σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με την ταινία όμως; Χμ, αν τη δούμε αποκλειστικά σαν "ταινία" , χωρίς την όλη επιτυχία, το marketing, την τρέλα γενικά που επικράτησε, θα λέγαμε πως ήταν μια χλιαρή απεικόνιση μιας ακόμη φαινομενικά αταίριαστης σχέσης. Όμως, στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Βασικά είναι ακόμη μια χλιαρή ερωτική ταινία, αλλά όλος ο ντόρος την έκανε το χιτ της χρονιάς. Οι μισοί (βλ. τα κοριτσάκια *κάθε ηλικίας* που ζούσαν με τη φαντασίωση του να βγει στη μεγάλη οθόνη το υγρό τους όνειρο) τρελάθηκαν με την ταινία, παρέβλεψαν το οποιοδήποτε κουφό και λάθος στην όλη υπόθεση και απλά συνέχισαν να μας τα πρήζουν. Οι άλλοι μισοί (αυτοί που λατρεύουν να μισούν κάθε νέα μόδα) απλά έκατσαν και έκραξαν την κάθε μικρή λεπτομέρεια. ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΗΓΑΝ ΝΑ ΤΗ ΔΟΥΝ. Και τρίτον, εγώ και κάποιοι άλλοι σοφοί άνθρωποι (γκουχ γκουχ) ήδη δεν είχαμε μεγάλες προσδοκίες απ ' το βιβλίο, πήγαμε καθαρά από περιέργεια (και λίγο για να κοροιδέψουμε τα πρόβατα που κατέκλεισαν τις αίθουσες) και απλά κάναμε το χαβαλέ μας.
Δεν υπήρχε λοιπόν κανένας λόγος να γίνει επιτυχία αυτό το πράγμα. Πιστεύω όλοι μας έχουμε δει καλύτερες ΕΡΩΤΙΚΕΣ ταινίες. Κάν'τε ταινία την "Ιστορία του ματιού" , σας προκαλώ! Καταρχάς, νομίζω το όλο εγχείρημα προσέβαλε την έννοια του bdsm, καθώς οι σκηνές εκτός από ελάχιστες, ήταν γυρισμένες με το γάντι. Ήταν δηλαδή πράγματα που οι περισσότεροι θέλουμε και κάνουμε στο σεξ, απλά με το υπόβαθρο ενός κόκκινου δωματίου του "πόνου" , το οποίο όμως δε χρησιμοποιήθηκε καν, ήταν εκεί μόνο για να είναι. Αν είχαν το θάρρος να δείξουν όλη την λειτουργικότητα του δωματίου, θα έχαναν πολύ μεγάλο ποσοστό πωλήσεων, καθώς το target group ήταν νεαρές γυναίκες. Επίσης, οι πρωταγωνιστές όσο καλά κι αν έπαιζαν, δε θα αποτύπωναν τους χαρακτήρες ΑΚΡΙΒΩΣ όπως πρέπει, επειδή ο κάθε αναγνώστης τους είχε στο μυαλό του διαφορετικά. Για μένα προσωπικά πχ, ο Γκρέι ήταν πολύ πιο πειστικός στο ρόλο του, σε σχέση με την Άνα, την οποία βρήκα ελαφρώς υπερβολική. (μα δε γίνεται να αναστενάζει ΤΟΣΟ επειδή την ακουμπάει ένα φτερό!) . Τέλος, θα πω αυτό που με τρώει περισσότερο: της πήρε αμάξι, mac υπολογιστή, σπάνια βιβλία. Ένα ραντεβού για αποτρίχωση δεν μπορούσε να της πληρώσει;! Ναι, I get it, αποτύπωνε το όλο "είμαι παρθένα και δεν έχω καμία εμπειρία κλπ κλπ" , αλλά και πάλι, χτυπούσε πολύ στο μάτι. Άσε που η "αθωότητα" δεν εκφράζεται έτσι, αλλά στο βλέμμα. Whatever.