Κάτι πολύ περίεργο παίζει με τις Δευτέρες. Δεν μπορώ ν'αποφασίσω αν μ'αρέσουν ή όχι. Κατά γενική ομολογία είναι η χειρότερη μέρα της εβδομάδας, καθώς το σ/κ λήγει άδοξα και δίνει τη θέση του στη ρουτίνα και τη μιζέρια της πραγματικότητας. Από την άλλη όμως, ξεκινάει μια νέα εβδομάδα, μια νέα αρχή. Προσωπικά, αναζητώ κάθε "νέα αρχή" και την υποδέχομαι εγκάρδια, απ'όπου κι αν έρθει. Μ'αρέσουν τα νέα ξεκινήματα. Επειδή γενικά το ενδιαφέρον μου (σε οτιδήποτε) ξεφτίζει σχετικά σύντομα -κοινώς βαριέμαι εύκολα- , μια νέα αρχή, μια νέα έκφανση κάποιου πράγματος, με εξιτάρει. Η Δευτέρα συμβολίζει το καινούριο, στο μυαλό μου τουλάχιστον. Ένας νέος άνθρωπος στη ζωή σου, ή μια νέα εκδοχή/ιδιότητα που αντικαθιστά την προηγούμενη. Μια νέα παρέα, που πάντα έχει να σου προσφέρει κάτι που δεν είχες. Ένας νέος έρωτας, που θα σε συγκλονίσει. Μπα, αυτό όχι, ακόμα προσπαθώ να συνέλθω απ'τον προηγούμενο. Anyway, you get the point.
Χθες, που λες, εφόσον δεν είχα μάθημα, ανέβηκα στο ποδηλατάκι μου και κατέβηκα παραλία. Όντας όμως ανήσυχο πνεύμα, οι ρόδες μου με πήγαν στο Επταπύργιο, στην άνω πόλη. Σου βγαίνει λίγο η ψυχή μέχρι ν'ανέβεις, αλλά η θέα σε αποζημιώνει. Η συννεφιασμένη Θεσσαλονίκη είναι η αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Έβαλα λοιπόν τ'ακουστικά μου και ασυναίσθητα άρχισα να σκέφτομαι το μέλλον.
Αρχικά, καθώς περιπλανήθηκα λίγο, σκεφτόμουν πόσο γαμάτο θα ήταν να μένω εκεί πάνω, σ'αυτές τις πεπαλαιωμένες περιοχές, που βρίθουν από ιστορία και σε γεμίζουν ηρεμία καθώς τις περπατάς. Έπειτα, οι σκέψεις μου με οδήγησαν στο *πώς στο διάολο θα ξεφύγω απ'αυτά που ζω;* , και κυρίως στο *πότε;* . Πότε θα γυρίζω σ'ένα άδειο σπίτι, το οποίο δε θα μου θυμίζει τίποτα άσχημο; Πότε θα έχω την ελευθερία να ζήσω τη ζωή μου όπως τη θέλω εγώ; Πότε θα έχω την πολυτέλεια να βρίσκομαι σ'ένα δωμάτιο με μοναδική ηχώ αυτή των σκέψεών μου; Πότε θα καταλάβουν αυτοί οι άνθρωποι τα σημάδια που έχουν αφήσει στην ψυχή μου; Πότε επιτέλους θα ξεκουμπιστούν απ'το σπίτι μου κι απ'τη ζωή μου;
Για κάποιο λόγο βέβαια, την έχω δει πολύ αισιόδοξα τη φάση (όσο μου το επιτρέπει ο κατεξοχήν μουτζούφλης εαυτός μου), και σκέφτομαι πως όλα τα παραπάνω είναι θέμα χρόνου. Κι επειδή σκοπεύω να περιορίσω τον έμφυτο μαζοχισμό μου μονάχα στους τοίχους της κρεβατοκάμαρας (και να τον κόψω απ'τη ζωή μου γενικά) , δε θα βάλω χρονικό όριο στη λύτρωσή μου. Θα κάνω κάθε μέρα κάτι μικρό που θα με γεμίζει, θα γίνω η καλύτερη ηθοποιός σε αυτούς που το αξίζουν, και θα περιμένω καρτερικά το τέλος (τους). Και για όλους εσάς εκεί έξω: η Δευτέρα και η κάθε "Δευτέρα" θα είναι όσο άσχημη της επιτρέπεις εσύ να είναι!