Τι περίεργη νύχτα κι αυτή!
Απ' όλες τις εικόνες του ασυνειδήτου μου, μου έτυχε *εκείνη* .
Θυμάμαι εκείνο το πρώτο βράδυ.
Θυμάμαι τον καπνό που με έπνιγε, μαζί με το "γιατί?" .
Θυμάμαι τα κάγκελα, αχ αυτά τα κάγκελα.
Ένα τόσο μελετημένο σύμβολο.
Μπορείς να δεις την μικρή τηλεόραση στο άλλο δωμάτιο, αλλά όχι όλη την οθόνη, γιατί είναι μπροστά *αυτά*.
Μπορείς να αναπνέεις, όχι το οξυγόνο της ελευθερίας σου, αλλά εκείνο που εκπνέει η γαμημένη εξουσία τους.
Θυμάμαι την απελπισία.
Θυμάμαι την αγωνία.
Θυμάμαι το μούδιασμα.
Δεύτερη μέρα, δεν ξέρω που βρίσκομαι, όλα είναι ένας ύπουλος εφιάλτης.
Όχι, δεν είναι.
Εξαθλίωση, μάτια που δε δακρύζουν πια.
Ένας κόσμος που τους έχει απογοητεύσει.
Τι ζήτησαν? Ένα δικαίωμα στη ζωή.
Αρχίδια θα πάρεις, να 'ναι καλά ο πολιτικός και ο μπάτσος στις βίλες τους.
Τρίτη μέρα, δε σκέφτεσαι πλέον.
Αποδέχεσαι τη μοίρα σου.
Το κελί αυτό θα γίνει σπίτι.
Το στρώμα στο πάτωμα, κρεβάτι σου.
Η άθλια κουβέρτα ζεστασιά σου.
Οι χαμένες αυτές ψυχές συντροφιά σου.
Τέταρτη μέρα.
Μια ελπίδα, ένα νέο.
Μία και σήμερα.
Το μούδιασμα υποχωρεί.
Τρέμεις στην ιδέα του τι έχεις ν' αντιμετωπίσεις εκεί έξω.
Δεν έχει σημασία.
Θα δεις το φεγγάρι αύριο.
Θα το δεις να σου κλείνει το μάτι πονηρά όπως πάντα.
"Μου μοιάζεις" , σου 'χε πει κάποτε.
Πέμπτη μέρα.
Φτου και βγαίνω.
Δε γαμιέται, τα δύσκολα πέρασαν.
Αυτό θα λες στους άλλους.
Κανείς δε θα ξέρει το κλάμα σου τα βράδια.
Κανείς δε θα σε παρηγορήσει απ' τους εφιάλτες.
Κανείς δε θα βλέπει το φόβο στο βλέμμα σου.
Κανείς.
Δε γαμιέται μωρέ.
"Το μυαλό είναι το πιο επικίνδυνο μέρος για να χάσεις τον εαυτό σου" .
Πάει, με έχασα.
Να με θυμάσαι.
Καληνύχτα.