Νομίζω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για μια κοπέλα απ' το να έχει αδερφό. Μικρότερο, μεγαλύτερο, δεν έχει σημασία. Ο αδερφός είναι σχολείο. Είναι η πρώτη και παντοτινή σου φιλία. Είναι η εκ των έσω ματιά στον κόσμο των αρσενικών. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να έχω δύο αδερφούς, έναν μεγαλύτερο κι έναν μικρότερο. Αλλά ο μικρούλης μου φτάνει για άλλους 10! Το Χρήστο λοιπόν, τον περνάω 8 χρόνια, αλλά όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνει, το χάσμα γίνεται αμελητέο.
Καταρχάς, έχουμε την ίδια μοίρα, την ίδια κατάρα, το να ανήκουμε στην οικογένεια που τόσο μας πληγώνει. Γι' αυτό και είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που καταλαβαίνει απόλυτα το τί νιώθω, τα ξεσπάσματά μου, τις πίκρες. Είναι μόλις 13 χρόνων, αλλά εκπληκτικά πιο ώριμος. Είναι η ασπίδα μου στον αέναο πόλεμο με τους δικούς μας.
Επίσης, ανέχεται εμένα την ίδια. Τη γκρίνια μου, τα νεύρα μου. Περνάμε πολλές ώρες της ημέρας μαζί, κάνουμε σχέδια για το μέλλον, και έχουμε τη δικιά μας γλώσσα επικοινωνίας. Επίσης τσακωνόμαστε ομηρικά, αλλά τα βρίσκουμε (εγώ του φτιάχνω τοστ και εκείνος μου κάνει αγκαλιά) . Ξέρει πως να με χειριστεί και ξέρει τις ανάγκες μου. Έχει μάθει πότε θέλω την ηρεμία μου, πότε δεν πρέπει να μου μιλάει γιατί έχω πλακωθεί με την κολλητή μου, πότε έχω κέφια. Κυρίως ξέρει πότε δεν είμαι καλά, με ένα βλέμμα που μου ρίχνει.
Τον είδα να γίνεται από ένα σκατούλι που μου χάλαγε τα παιχνίδια σε ένα μικρό αντράκι. Τον είδα να μεγαλώνει μέσα στα χέρια μου. Τον είδα να φοβάται την οργή του μπαμπά όταν έσπασε το τζάμι στο σαλόνι και να κρύβεται κάτω απ' το κρεβάτι. Τον είδα να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές για πρώτη φορά. Τον είδα να κλωτσάει με έκπληξη την πρώτη του μπάλα, που έμελλε να γίνει η μεγάλη του αγάπη. Τον είδα να κλαίει στην αγκαλιά μου όταν τον μάλωσαν. Τον είδα να περηφανεύεται που βγάζει μουστακάκι. Τον είδα να τρώει μέσα στο λεπτό τη γέμιση από ένα πακέτο μπισκότα που είχα φυλάξει γι' αργότερα. (βασικά δεν τον είδα, αλλά ακόμα μου το χρωστάει αυτό!)
Βλέποντας λοιπόν αυτά (και άλλα πολλά) μπορώ να πω με σιγουριά ότι ΑΥΤΟΣ είναι ο μόνος άντρας που αξίζει στη ζωή μου. Αυτός με παρηγορεί κι αυτός θα με προστατεύει αργότερα. Επίσης, θα γίνει ο τέλειος άντρας και για τις επόμενες. Είναι στοργικός, έχει ζήσει από πολύ κοντά την καθημερινότητα μιας γυναίκας, ξέρει πως να φερθεί σε κρίσεις (περίοδος, γκόμενοι, φίλες, νεύρα) , μαγειρεύει (ναι αμέ!) , και είναι ο καλύτερος φίλος. Δε θα το παίξω υπερπροστατευτική αδερφή, εννοείται πως θα τον αφήσω να πετάξει έξω απ΄τη φούσκα ασφαλείας και να πληγωθεί, να ζήσει. Πάντα όμως θα είμαι εκεί να τον κρατάω καθώς θα πέφτει.
Ιδού ο αλητάκος: (μην του πείτε ότι έβαλα αυτή τη φωτογραφία, γιατί θα με βαρέσει, θα το πω στη μαμά και θα με κοροιδεύει :( )
Μικρέ, σ'αγαπάω.