Απόψε καταρρέω αν και προσπάθησα πολύ για να μη φτάσω ως εδώ.
Μα, πλέον η δύναμη μου έχει εξαντληθεί. Δεν μπορώ να σκεφτώ καν.
Δε μ'αρέσει να γίνομαι μελοδραματική. Δε θέλω να με λυπηθείς.
Και κάπου τα κλάματα και τα παρακάλια, έμαθα να τα θεωρώ και δήθεν. Προσπαθώ να τ' αποφεύγω.
Δε ζητάω και πολλά. Ίσως μόνο να είσαι ο παλιός σου εαυτός.
Εκείνος ο εαυτός που αγάπησα, πέρσι το χειμώνα.
Προφανώς δεν γίνεται.
Εσύ βιάστηκες να φύγεις, πριν καν φτάσουμε στο τέρμα.
Βέβαια, πάντα πίσω γυρίζεις. Μόνο για μια στιγμή.
Έρχεσαι, αναστατώνεις τον κόσμο μου και πάλι φεύγεις.
Τι μένει? Τίποτα.
Μόνο πικρές αναμνήσεις. Και ελπίδες που χάνονται ύστερα από την κάθε σου φυγή.
Δεν ξέρω τι περιμένω, αν περιμένω να φανείς. Δεν ξέρω και αν γίνεται πια να γυρίσεις.
Πάντως συνήθισα στην απουσία σου, ίσως και να μπορώ να σε δικαιολογήσω.
Το 'βλεπα πως δεν άντεχες, το 'βλεπα πως δεν ήθελες καν να σε αγγίζω, το 'βλεπα πως με απέρριπτες πολλές φορές με μία σου μόνο ματιά.
Και αν σου λέω πως σε καταλαβαίνω, είναι ίσως γιατί και εγώ έχω νιώσει παρόμοια συναισθήματα.
Σ' έχω μισήσει, έχω ευχηθεί να εξαφανιστείς, σ' έχω δει να είσαι λιώμα και να μην κάνω τίποτα γι' αυτό, μα κι εσύ μ' έχεις δει να είμαι λιώμα και να μη κάνεις τίποτα και εσύ.
Πλέον με πιάνω να νοσταλγώ τα παλιά κάθε βράδυ κοιτώντας φωτογραφίες και νιώθω να χάνομαι.
Θυμάμαι κάθε μια σου κουβέντα, κάθε σου βλέμμα, κάθε σου κίνηση, ακόμα και το αρώμά σου είναι σαν να πλανιέται ακόμη εδώ.
Όλα ξαναζωντανεύουν μέσα από αυτές τις φωτογραφίες. Που όσο και αν θέλω να τις σκίσω κάτι με κρατάει δεμένη. Ίσως η ελπίδα.
Ίσως τελικά, το λάθος μου να ήταν πως πάντα δικαιολογούσα και στο τέλος σε συγχωρούσα.
Γιατί σ' αγάπησα ξέρεις και πίστεψα στα μάτια σου.
Αυτά τα μάτια σου, που κρύβονται μέσα τους όλες μου οι χαρές κι οι λύπες.
Νιώθω πως δεν ήσουν ποτέ ολοκληρωτικά δικός μου άνθρωπος.
Τέσσερα χρόνια κι ούτε μία στιγμή. Γιατί μπλέξαμε άσχημα.
Ζήλειες, καυγάδες, χάσαμε το νόημα, χάσαμε το δρόμο.
Σαν ένα όνειρο ανεκπλήρωτο που δεν τ' άγγιξα ποτέ.
Δεν ξέρω. Ίσως να φταίει, το ότι για σένα δεν ήμουν αρκετή.
Νόμιζα πως ήμουν για σένα, εκτός από σύντροφος και φίλη και αδερφή.
Και πως μπορούσα να σε προστατεύσω και να σε βοηθήσω.
Τελικά όχι. Σήμερα μπορώ να το πω. Ήμουν για 'σένα ένα ΤΙΠΟΤΑ.
Ίσως να σε βάφτισα δικαίως αρχή του τέλους μου. Ίσως.
Κατάφερες να με διαλύσεις.
Να τρομάξουν οι φίλοι με την κατάντια μου, μπορεί και να με λυπήθηκαν.
Και έπιασα και πάτο εξ' αιτίας σου, ναι.
Μα, δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπάω.
Γιατί απλά, δεν μπορώ πια να αμυνθώ.
Η λογική κατέρρευσε πολύ νωρίς.
Και εγώ τώρα είμαι εδώ, να προσπαθώ, ούτε που ξέρω για ποιο πράγμα, για ποιο αποτέλεσμα.
Για επιβίωση, ίσως.
Κάθε μέρα πεθαίνω και προσπαθώ να βρω διαφυγή σε λόγια άλλων.
Που δε νιώθουν τίποτα, που δε νιώθω τίποτα.
Δεν ξέρω τι κάνεις, ούτε πως είσαι.
Αποφεύγω να ρωτώ για 'σένα.
Εύχομαι να είσαι σε καλύτερη κατάσταση από 'μένα.
Μάλλον είσαι δηλαδή.
Πάντα ήσουν σε τέτοιες περιπτώσεις λιγότερο συναισθηματικός χαρακτήρας.
Εύχομαι να μπορέσεις να συνεχίσεις την ζωή σου, με μια καλύτερη σχέση.
Να μη μπλεχτείς στις ίδιες παλιο ιστορίες.
Στην ίδια αρρωστημένη κατάσταση, μάτια μου.
Μονάχα στην επόμενη συντροφιά σου, να μη φέρεσαι έτσι.
Να σκέφτεσαι πιο ήρεμα, να μη ζηλεύεις με το παραμικρό.
Να προσέχεις και αν σου λέει και καμιά βλακεία να μην επιτίθεσαι αμέσως.
Και αν με ξεχάσεις και αν με ξεπεράσεις, ίσως να 'ναι και καλύτερα για 'σένα.
Και αν δεν είμαι μέσα στα νέα όνειρά σου, ούτε που πειράζει.
Κάποτε έκανες όνειρα για εμάς και μου τα 'λεγες. Θυμάσαι;
Μέσα στα μάτια σου, είδα πως μ' αγάπησες. Και χάρηκα, στ' αλήθεια.
Εσύ έπαιξες καλά με 'μένα και τον εγωισμό μου.
Και δεν σου κρατάω και κακία, μου έμαθες πολλά.
Εγώ θα προσπαθήσω να ξεμάθω, απ' την αγάπη σου.
Να μάθω να 'μαι αυτάρκης.
Στο κάτω-κάτω, σκέψου. Αν εξαιρέσουμε εσένα, τί άλλο μου λείπει;
Τέλος, δεν έχω να ζητήσω συγνώμη για κάτι.
Μόνο για κάτι απωθημένα που άφησα να μας διαλύσουν και για κάτι λόγια που δε σου είπα ποτέ.
Τώρα, όμως είναι αργά. Και δεν ξέρω αν έχει σημασία να απολογηθώ.
Τέλειωσαν όλα αγάπη μου, για μας τους δύο.
Ώρα να φύγουμε, πολύ κάτσαμε.
Θα σε περιμένω όμως, έστω και για μια βραδιά.
Για τον έρωτα που ξεκινά και λήγει σε ένα βράδυ, μόνο γι' αυτό.
Ένα σου ορκίζομαι. Αν συναντήσω καμία περίπτωση σαν τη δική σου, θα τη διώξω αμέσως μακριά.
Και που ξέρεις. Ίσως να ξαναζήσουμε στο μέλλον το ίδιο σενάριο.
Μόνο που θα 'ναι με διαφορετικούς συμπρωταγωνιστές.
Τι να κάνουμε; Έτυχε, όπως λες και 'σύ.
Να προσέχεις.