Φίλε, δε μπορώ ν' αναπνεύσω πλέον εδώ πέρα. Παντού μιζέρια, στεναχώρια, απογοήτευση. Όλοι την πάρτη τους, στον κόσμο τους, να κλαίγονται και να μεμψιμοιρούν αλλά να μην κάνουν κάτι ν' αλλάξουν τα πράγματα. Έχουν βολευτεί βλέπεις, ακόμη και σ' αυτό το απειροελάχιστο δείγμα ελευθερίας που τους έχει απομείνει και προσπαθούν να κρατήσουν την ψευδαίσθηση με νύχια και με δόντια. Και γιατί να παλέψουν άλλωστε; Να χάσουν και τα λίγα που έχουν;
Στο κάτω κάτω τίποτα δεν έχουν ουσιαστικά, αλλά δεν τ' ακούσατε από μένα.
Κρυμμένοι πίσω απ' οθόνες, λόγια μεθυσμένα και ενίοτε καυλωμένα προσπαθούν να βρουν, να νιώσουν, τι; Ούτε εκείνοι ξέρουν. Το "εγώ" χιλιόμετρα μπροστά, πιο πάνω απ' το δείγμα εγκεφάλου και πιο εμφανές. Μηδέν τρόποι, μηδέν τακτ. Δεν ξέρω, ίσως εγώ έχω αλλάξει, ίσως δεν ήμουν ποτέ για εδώ είτε στο σωστό τόπο είτε στο χρόνο. Πάντα θα' μαι πιο μπροστά ή πιο πίσω. Άλλη φάση εγώ όμως, με το σύνολο τι γίνεται;
Παντού άνθρωποι μόνοι που δε θέλουν να 'ναι μόνοι αλλά κάνουν τα πάντα να είναι μόνοι ώστε να γκρινιάζουν που 'ναι μόνοι. Βλέπεις το παράδοξο;
Ή το άλλο το πιο αστείο, το "είμαι με τον πιο λάθος σύντροφο, τον πιο τοξικό, τον πιο μαλάκια, γιατί πολύ απλά δε μπορώ να είμαι μόνος". Ότι τι; Αυτούς τους ανθρώπους λυπάμαι, αυτούς που φοβούνται τη σκιά τους, την ίδια τους τη μοναξιά, και αντί να παλέψουν με τους δαίμονές τους συμβιβάζονται με μια μισή αξιοπρέπεια, ένα πληγωμένο "σ'αγαπώ" και με καταστάσεις που φθείρουν.
Και στο κάτω κάτω, όλοι έχουμε απωθημένα. Όλοι είπαμε σε κάποια φάση της ζωής μας ότι ψάχνουμε αυτό το «κάτι» που δεν μπορέσαμε κάποτε να έχουμε. Ακόμα κι εγώ, που το παίζω μάγκας μέσα απ’ τις λέξεις, έχω αναζητήσει ένα συγκεκριμένο ζευγάρι μάτια για πολύ καιρό μέσα σε άλλα άτομα, έχω μαστουρώσει με προσωρινά υποκατάστατα και έχω αυτοκαταστραφεί μέχρι να το σβήσω το αναθεματισμένο από μέσα μου. Έχει όμως μεγάλη διαφορά φίλε μου το να έχεις απωθημένα, να τα αποδέχεσαι, να ωριμάζεις και να τ’ αφήνεις πίσω σου όταν ξες ότι είναι απέλπιδες καταστάσεις, και εντελώς διαφορετικό το να φορτώνεις τ’ απωθημένο αυτό στον κάθε κακομοίρη που θα βρεθεί μελλοντικά στο δρόμο σου.
Δε φταίει κανένας να λούζεται τα ψυχολογικά κατάλειπα του προηγούμενου, δε φταίει κανένας να υποφέρει απ’ τα δικά σου κόμπλεξ, και δε φταίει κανένας όταν εσύ δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και προβάλλεις αυτό το κενό πάνω του.
Ωριμάστε γαμώτο! Είμαστε η πιο θλιβερή γενιά, η πιο απελευθερωμένη, αλλά με όλους τους λάθος τρόπους. Τι να την κάνεις τη σεξουαλική επανάσταση, όταν μαζί με τα ταμπού εξαλείφονται και οι βασικοί τρόποι ευγένειας; Γιατί ξαφνικά το σεξ έγινε δεδομένο και η ουσιαστική ανθρώπινη επαφή έγινε ταμπού; Γιατί είναι πιο εύκολο σήμερα να δείξεις το πουλί σου και όχι την ψυχή σου; Είμαστε κακομαθημένοι, ανυπόμονοι και εγωιστές, γι’ αυτό. Τα θέλουμε όλα στο πιάτο, την ώρα που μας βολεύει και χωρίς ανταλλάγματα.
Κάπου χάσαμε το παιχνίδι τόσο πολύ, ώστε η υπερβολική καύλα μας έκανε εν τέλει ντεκαυλέ.